Orzeł biały

michal1405

Dołączył:2010-11-06 16:53:40

Miasto:Warszawa

Wiek:46

Kiedyś byłem idealistą i marzycielem. Teraz już wiem jak działa świat, więc przynajmniej staram się być dobry dla ludzi i zwierząt. Natomiast w razie potrzeby traktuję bliźniego swego, tak jak on traktuje mnie, lub tak jak na to zasługuje.

Serca już nie mam, ale jestem odważny. Idę po złote runo nicości... Wielokrotnie próbowałem zabić w sobie tzw. bohatera romantycznego. Pogodziłem się jednak z tym, że jest i będzie częścią mnie do grobowej deski. Natomiast życie nauczyło mnie zdecydowania i bezwględności. Inaczej się nie da. Świat jest jaki jest: Okrutny i trzeba być silnym, coraz silniejszym. Lepiej to sobie uświadomić. Łatwiej z tym żyć.

Średnia ocen: -1

Głosów: 3

Komentarzy: 8

Mali Powstańcy

„Odyseja kosmiczna”...

„Niebo nad Grunwalde...

Wyznanie

Przełom

Dla dzieci

Erotyczne (+18)

Miłosne

O przyjaźni

O sobie

O szczęściu

O zwierzętach

O życiu

Mitologia

Tęsknota

Humoreska

Pamięć

Melancholia

Świat

Inne

Mroczne

O śmierci

Egzystencjalne

Katastroficzne

Przemijanie

Wspomnienia

Smutne

Od siebie

O wierze

Natura

Patriotyzm

A A A

...upada liść, katyńska mgła,
żałobny marsz historia gra...

Tu wśród ciszy, pośród łez,
znowu płynie polska krew,

Tu ptak spadł w korony drzew...

Polskie serce biło w nim,
polski w żyłach dźwięczał hymn...

Wstań jak Feniks! Wzywam Cię!
Powstań Orle! Usłysz mnie!
Wznieś swą duszę, podnieś głowę!
Rusz, choć ciężko w dalszą drogę!
Szybuj w świat, pod błękit nieba!
Twej odwagi Polsce trzeba!

Jesteś zakochany w niej...
Więc otuchę w serca wlej...

Napisałem ten wiersz 10.04.2010 zdruzgotany katastrofą. Częściową inspiracją był dla mnie wiersz "Guziki".