Chłodny powiew tajemnicy życia<br />
Mienią się grobowe tablice od tych ludzi...<br />
Co pozostawili smutek i żal...<br />
Stoisz przy tym ojcu matce osłupiały...<br />
Zamyślone twarze i nieobecne dusze<br />
W myślach bijesz się ze sobą<br />
Bezmoc i bezradność uderza w myśli<br />
Pragniesz tak niewiele...<br />
Lecz o ile sam oddalasz się swoim życiem<br />
Dajesz więcej tego niż mógłbyś dać innego<br />
Jak pięknie wygląda grób obsypany kwiatami<br />
Pięknymi ozdobami<br />
Wpośród płonących świec...<br />
A wszystko wieńczy cegła z marmuru<br />
Kosztowne baleary zlewające się barwy<br />
To przecież zwyczaj i tradycja[...]<br />
Spójrz ile znaczą te kwiaty gdy po śmierci<br />
Woła Cię Bóg donośnym głosem<br />
Walczysz o miejsce ku niebios bram...<br />
Gdzieś błąka się ta dusza<br />
Matki ojca brata...<br />
Co tak naprawdę się z nimi stało...<br />
Znowu stawiasz kwiaty coraz piękniejsze<br />
Wykwintne ozłacane zamiarem...<br />
Coraz ładniej wygląda ta lampka na jesiennym grobie<br />
Lecz na ile zda się płatek więdnący po w czasie[...]<br />
Sypiące się gałęzie puste łodygi wygasłe świece<br />
Pęknięte lampy ziemia szara na grobie<br />
O północy gdy zawieje wiatr<br />
I wszystko wokół przestanie świecić<br />
Zapytaj się w sumieniu i zakątku serca swego<br />
Czym żyjesz teraz a czym żyła matka Twoja...<br />
Daj jej więcej kwiatów bo tak je kochała...<br />
Zapal kolejną świeczkę bo tak trzeba...<br />
Nie pomodlisz się za cierpiące dusze<br />
To tak jakbyś Nic nie dał[...]<br />
Poza brudem który pozostanie na grobie...<br />
<br />
<br />
<br />
