I wpłynąłem na wody taflę szeroką, głęboką.
Wielka kałuża aż po horyzont się rozpościera.
Woda spokojna jest.
Unosi mnie z mym statkiem bezwładnie.
Myślę: piękną chwilą jest ta, która obecnie trwa,
Wiem jednak, że woda również
zdradliwą i niebezpieczną być może.
Mimo to wciąż życia morze przemierzam.
Aż nadchodzi moment, gdy woda odkrywa
swe drugie oblicze.
Zewsząd zbierają się chmury potężne
przesłaniając "lampki świata" blask.
Fale wzmagają się i nasilają.
Jedna za drugą w statek uderzają,
targając nim to w prawo, to w lewo
zalewając nieustannie.
W niebiosach rozlega się grzmot straszliwy.
Ja w mym okręcie z burzą się zmagam.
Statek trzęsie się, z falami podejmując walkę.
Dookoła panuje mrok.
Ogarnia mnie poczucie niepewności losu.
Nie wiem, czy fale pokonam,
czy też one zaleją mnie całkowicie.
Okręt doznaje uszkodzeń,
tak jak ten, który stoi za sterem.
Burza nadal trwa. Co po niej nastąpi...
9 września 2011 r.
