Przy wierzbie płaczącej
Opowiadającej miłosne historie
Czekając na ciebie nieustannie
Wciąż przy tym samym pomniku
Miłości nieskończonej wyciągniętej z otchłani
Setki, tysiące kropel snów wylanych w drzewo
Przy którym wyznawaliśmy swe grzechy
Grzechy słodkie i śmiertelne
Poznaliśmy smak śmiertelnej przyjemności emocjonalnej
Trwając za twoją obietnicą
Stałem na śniegu czystym i pięknym jak twoja dusza
Teraz Starożytny stwór opowiada naszą historię porwaną
Przez ludzką zachłanność szybkości i głupoty
Patrzyłem jak twe ciało opada jak płatek śniegu
Uśmiech na twej twarzy nie zgasł do końca twej drogi
Gdy oglądałem twe ciało w strzępkach, wciąż płakałem
Prosiłaś, błagałaś, wciąż powtarzałaś że wygrasz
Przegrałaś z przemysłem ludzkim wciąż niezniszczalnym
Ścierałaś moje łzy pustki
Odchodziłaś z tego świata, zostawiając ślad swój w mym szaleństwie
Wprowadzając mnie w wieczne cierpienie
Sprowadzając mnie znów na samo dno
W mojej wyobraźni kreuje naszą przyszłość
Wciąż martwą , drażliwą wciąż nieśmiertelna.
Tracę kontrolę nad swoimi marzeniami
Przedzierasz się przez nie swoim słodko trupim głosem
Wciąż naturalnie zachęcającym do spróbowania twoich zimnych ust
Wciąż czekając na ciebie przed ołtarzem naszej przyszłości trwam przy tobie
Gwałcony przez dotyk innych wciąż pragnę twojej bliskości
Nieśmiertelnie porwany przez ciebie
Logika świata zabrała mi ciebie z naszego świata
Wolnego od wojen codzienności i życia w ciągłej grozie
W grocie naszego królestwa wciąż kreśliliśmy wzory naszej przyszłości
Nie zrażeni parliśmy do przodu by uniknąć szczeliny w której mnie znalazłaś
Małego nieposkromionego chłopca
Wciąż trwam przy naszej pamiątce ...
