**************************************************************
Chrzest wydaje się być kluczowym momentem. Chrystus przekroczywszy wiek 30 lat zostaje ochrzczony i rozpoczyna nauczanie staje się rabbim. Symbol nadania ogromnej mocy. Symbol nowej drogi. Tym wszystkim jest chrzest. Jan jak wiemy krewny Jezusa - krewny lewita (potomkowie Lewiego pełnili role kapłanów) najpewniej jego najznamienitszy przedstawiciel – z pewnością uznany za Mesjasza kapłana (Mesjasz jest terminem, który w pierwotnej wersji rozumiany był zupełnie inaczej niż dziś. Mesjasz to tyle, co Pomazaniec. Pierwszym Pomazańcem jest Dawid, jego to, bowiem Bóg naznacza na Króla Izraela. Odtąd wszyscy Królowie linii Judy będą nosić ten tytuł – Mesjasza. Tytułem tym także posługuje się mistrz świątyni - Mesjasz kapłan, z plemienia Lewitów.) Zaglądając w genealogie Jezusa (ewangelia Łukasz i Mateusza – ich pierwsze słowa) poznajemy jego królewskie pochodzenie. Jezus potomek Davida a więc prawowity król. Król zrodzony w Betlejem jak sam Dawid. Jezus zyskuje jeszcze jedna zaletę skoro jest związany więzami kuzynostwa z Chrzcicielem jest także choćby po trosze lewitą. To właśnie w tych dzieciach Jana i Jeszuły (Jezusa) kościół esseński zwany też nazaretańskim zamierza wypełnić oczekiwania żydów, z nadzieją oczekujących swojego legalnego Władce. Moment chrztu wiec staje się momentem ostatecznej decyzji. Od tej pory za Mesjasza będzie uznany Jezus – na nim skupi się cała odpowiedzialność. Jakie są przyczyny tej decyzji, ciężko dziś stwierdzić jednoznacznie, lecz wiemy, że Jan w niedługo po tym zdarzeniu zostanie pojmanym i ściętym? A więc wieści o możliwym aresztowaniu tłumaczą ją aż nadto. Scedowanie całej władzy mesjańskiej na Jezusa ( a wiec tej królewskiej i kapłańskiej) jest w tym momencie koniecznością. Jezus jako najstarszy z rodu staje się sukcesorem całej władzy i nadziei ruchu nazarejczyków („Jezus z Nazaretu” jest błędnym tłumaczeniem „Jezusa Nazarejczyka” – Nazaret to miasto, które powstaje w III w. n.e. więc Jezusie może z niego pochodzić, Jezus natomiast jest członkiem ruchu nazarejczyków). Jak podaje m.in. ewangelia Mateusza 13,55-56 Jezus posiada braci (kościół oficjalnie twierdzi, że jest to wynik niewystępowania w języku hebrajskim różnicy miedzy braćmi rzeczywistymi a kuzynostwem – nie mniej jednak w grece występuje to rozróżnienie, a greka właśnie jest językiem spisywania ewangelii) nie są oni jednak spadkobiercami z powodu prawa starszeństwa. Jednak kolejno po śmierci Jezusa obejmować będą zwierzchnictwo nad kościołem nazaretańskim (wtedy już Jerozolimskim)- Jan (kolejny z braci po Jezusie), oraz prowdzic dzieło odzyskania korony - Juda (wywoła powstanie 135r n.e. w Jerozolimie przeciw Rzymowi). Chrzest staje się początkiem drogi, od tej pory Kościół Rzymski odbiera, bowiem ciągłość legalnej władzy Izraela zesłanej mu przez boga. Od tej pory Kościół nosi piętno GRZECH PIERWORODNEGO (narodziny staja się zniszczeniem).
###############################################
II Bierzmowanie.
**************************************************************
Geneza bierzmowania – był taki dzień, w którym to uczniowie po śmierci pana zamknięci, by nie wpaść w ręce rzymskie ukrywają się przed światem. Rozmyślają nad drogą, która przebyli. Rozprawiają nad wydarzeniami minionych dni. Starają się uściślić przebieg: działań i aresztowań rzymskich, schwytania ich Jezusa i innych Jezusów ( Jezus to tyle, co – ten, który triumfuje), którzy uzurpowali sobie prawo do korony (w tamtym momencie w Palestynie działało setki samozwańczych mesjaszy) oraz przebieg ostatecznej kaźni. Byli tacy, którzy kwestionowali śmierć Pana. Byli tacy, którzy w powrót w chwale nie dowierzali. I byli tacy, którzy twierdzili, że Król nasz wolnym jest i działa wciąż, i rzymianie zwolnili go. I nikt już nie wiedział z nich, kto zmarł na krzyżu a kto żyw uszedł. Aż końcu odpowiedzi udzielił: Tomasz Bliźniak i stwierdził on kategorycznie, że widział i słyszał, co następuje: Mesjasz nasz postawiony przed sądem Piłata uniknął śmierci i zwolniono go – jako żeby nastroje wśród żydów uspokoić (by ich całej nadziei na króla nie odbierać i choć jednego z pojmanych mesjaszy ocalić). I mówił dalej: Piłat obu najdzielniejszych z bojowników o koronę przed ludem postawił. Po czym odezwał się do nich temi słowy: - którego mam wam wypuścić tego Jezusa, którego swym królem czy kapłanem zwiecie? Lud wtedy rzekł jednoznacznie i wypuszczono mistrza naszego (nie trzeba się specjalną znajomością hebrajskiego wykazać by rozczytać imię: BARABASZ – BAR to tyle, co syn, a ABBA to bóg. A wiec SYN BOżY. żydzi nigdy nie posiadali nazwisk stąd wg. ich nomenklatury Jezus zwał się - Jechoszua bar Josef). życiorysy Mesjaszy owych ostatecznych czasów przeplatały się miedzy sobą, zlepiano je w jeden tak, że kto na krzyżu poniósł śmierć okrutną a kto nie, określić się dziś nie da. Koran podaje ze sam Jezus ukrzyżowanie przeżył, i nie jego to Rzymianie ukrzyżowali. Nie mnij jednak świadectw apostolski nie ma. Pamięć mistrza zastygła w tamtym momencie w tym zamkniętym pokoju. Apostołowie ustalili prawdę – każdy z nich niemal wysiłkiem iluminacji „niby ogników w ich głowach” okrawek prawdy zdradził i ułożono je w całość. Praca ich jednak nie odniesie znaczenia, w niedługim czasie pojawi się Paweł. On zaszczepi nową wiarę. I nowej jej rozumienie. Zbuduje kościół nowy Rzymski. Kościół nie wiem dziś, kiedy i jak posiądzie prawdę, która zbudowali apostołowie. Pozna ją i pogodzi we własnych sumieniach i uzgodni ją z swoją moralnością. Nigdy nikomu jej nie zdradzi. A zabieg ten, który kościół w sobie dokonał (poznając prawdę i jednocześnie pozostając przy swoim) nazwie SAKRAMENTEM DOJżAŁOŚCI chrześcijańskiej.
###############################################
III Eucharystia.
**************************************************************
Magiczny dzień ostatniej wieczerzy. Jezus, który tego dnia ma dopiąć plan. Ma zlecić ostatnie zadania i rozpocząć rządy. Jerozolima przywitała go jak się tego spodziewał, tej nocy był królem. Zasiadłszy za tronem, wiedział jednak, że próba ostateczna ma nadejść za już nie dni, ale godziny. Wie, że przejazd na ośle przez miasto – wypełniło część proroctw, lecz nie wszystkie. Wie, że musi zostać wydany i skazany. Tylko wtedy lud mu przyjdzie z pomocą i ostatecznie utrwali jego legitymizm do korony, da mu też niezbędne miecze by uwolnić jego kraj spod jarzma okupanta. Mówiąc do uczniów swych: - aby się wypełniły pisma, zdrada musi z waszych rąk wyjść. Tylko wtedy ziścić plan się może. To na Judasza przypadnie ten niechlubny zaszczyt. To on otrzyma kawałek przaśnego chleba i zmuszony będzie zdradzić. Judasz odtrąci i rzeknie: - a czy ty zdradziłbyś Pana swego Jezu, lecz nie moja, lecz twoja wola się stanie. Chleb ten, który spożywali apostołowie, który symbolem zdrady miał pozostać. Dla kościoła stał się dniem triumfu – tym jest pascha z ciała Jezusa.
###############################################
IV Pokuta.
***************************************************************
Paweł nienawidząc nazarejczyków i cały kościół jerozolimski, ścigał ich zaciekle po całym świecie i niszczył nie miłosiernie. Aż, gdy razu pewnego podążał ich śladem na terenie syryjskim, tak oszalale ich gonił. Słońce pustyni – to samo, co umysły wielu zmąciło – dała rezultat i dnia tego. Paweł udaru doznał, i z konia spadł niefortunnie. Przy tym pokiereszował się okrutnie i wzrok stracił. Z pomocą przyszli mu ci, których on ścigał jerozolimczyce jeszcze od czasów esseńskich medycynę praktykowali. Za ich sprawą Paweł wzrok odzyskawszy, w poczuciu winy – uznał prawdę nazaretan. Mistrza, którego za życia nie znał, a po śmierci tak nienawistnie prześladował w poczuciu winy, jako pokute – nauczać zamierza. Jezus Pawła, z całym szaleństwem jego neofickiej wiary, wymknie się z pod kontroli jerozolimczyków. Powstanie Kościół Rzymski – takie też ma obywatelstwo Paweł. Paweł znając bogów Rzymu wie żeby z nimi konkurować i Jezus wielkie nadprzyrodzone cech musi otrzymać, a i z doktryną żydowska zerwać należy, a winę za ukrzyżowanie na samych żydów nałożyć trzeba. Zmienił tym samym Paweł pana naszego, lecz w głowie swej czynił to, dlatego dobra. Działalność tą kontynuował Kościół jego – pragnąc dokończyć „zadośćuczynienie” (POKUTE), jakie wybrał sobie sam PAWEŁ.
###############################################
V Namaszczenie chorych.
**************************************************************
W Betanii wielcy i zamożni zamieszkiwali a wśród nich młodzieniec imieniem Łazarz (brat tej Marii, która nosiła też imię Magdaleny – nie ma w piśmie ni jakichkolwiek innych przesłanek by nazwać tą dobrze urodzoną pannę ladacznicą, taka jedynie jest tradycja interpretacyjna. Ta sama tradycja interpretacyjna jest źródłem łotrostwa Barabasza). Ten wierny mistrzowi Łazarz, poprosi go o dar wiary i wtajemniczenia w jego prawdziwą naukę oraz całkowity plan, by i ten młodzieniec mógł dopomóc. Betania staje się być ważnym miejscem spotkań uczniów i spiskowców mistrza. Tamtejsze rezydencje będą miejscem gdzie Jezus zabiegać będzie o poparcie u wpływowych Izraela. I tam wtajemniczać tych, których uzna za pomocnych i oddanych. Czy Jezus wysłuchał próśb młodzieńca? Wiemy, że tak, każdy, kto poznał, stawał się nowym człowiekiem. Prastarym rytuałem iluminacji od Egiptu po Babilon – było zmartwychwstanie, śmierć i narodziny nowego. Jezus obdarował Łazarza i zdradził mu sekretu planu. Spędzili w jego domu wiele nocy na rozmowach i medytacjach, ubrani jeno w lniane sukno – białe jak na neofitę przystało. Rozpad królestwa w czasach Salomon, to początek nowego rodu królów, ród Beniamintów przetrwał w krwi Łazarza i Magdaleny. Łazarz od tej pory stanie się nieodłącznym towarzyszem Jezusa (Marek 14,51-52) oraz nadzieja dla zjednoczenia rozbitych królestw Judy i Izraela. Dziś nie znamy drogi Łazarza, nie możemy się już narodzić na nowo – kościół rzymski wie, że jedynie śmierć daje możliwość na poznanie prawdy. I sakrament namaszczenia jest symbolem niebezbożnej śmierci, i rytuałem, który ma zdradzić, kto został pomazany na króla.
###############################################
VI Kapłaństwo.
***************************************************************
Pan rzekł: - skałą, na której zbuduje swój kościół będziesz ty Piotrze Zeloto, ty trwałość zapewnisz mego planu. Piotr uszanował wole mistrza. Wszystkich było ich 12, i wszyscy z polecenie J.Chrzciciela związali się z nazarejczykami. Na ruinach, jakie pozostawiły aresztowania Piotr budował plan nieugięcie. Już wiedział, czym kończy się uległość ze strachu, zaparł się swej partii – i już nigdy owego błędu popełnić niemiał. Spadkobierca Jezusa został Jan (jego kolejny po prawie starszeństwa brat) i stanął on na czele kościoła Jerozolimskiego, a Piotr zapewnił o jego boskim posłannictwie. Kościół ten znał swe dziedzictwo i jeszcze przez wieki w różnych częściach świata i pod różnymi nazwami działał i zbierał owoce nauczania prawdy. Historia i złośliwy los zepchnęły go jednak dość szybko na tor poboczny dziejów. Spór o żydowskie prawodawstwo nie wytrzymał naporu pogan z Rzymu. Zaakceptowano jedynie to, co przynosiło korzyść (tak to prawo dziedziczenia primogenitura semisalicka , tytularność rodów szlacheckich jak i często ich same genealogie rodowe w Europie są pochodzenia semickiego). Już nikt przyjmując jedynego boga obrzezać się nie zamierzał. Szabat z siódmego na pierwszy dzień tygodnia przeniesiono, bezczeszcząc wole boga (niedziela to dzień boga słońca, do dziś w angielskim to – Sudany), zmieniono dzień narodzin pana z 6 I na 25 XII a i dzień zmartwychwstania połączono z dniem odrodzenia się słońca (tak to dni przesilenia zimowego i wiosennego, które to wyznaczają przełomowe momenty, od których dni i noce będą się zamieniać czasem swego panowania na ziemi w dni świąt w boga jedynego). I na tym nie poprzestano symbole boga słońca nad głowami świętych zaczęto malować – jako aureole. Bogowie nowego kościoła otrzymali wizerunki swoje – a bóg jedyny i wieczny otrzymał go od pogańskiego starca Zeusa. Następnie zamazano trzecie z przykazań bożych (które mówiło: Nie będziesz odzwierciedlać wizerunku boga swego ni to w …) a 10 z przykazań na dwie części rozbito – nie tylko fałszując prawdy człowieka, ale i samego boga, tajemnice fałszerstw zamknięto w zakonie i nikomu zdradzić ich nie chciano – tak narodzi się stan kapłański który tajemnic strzeże.
###############################################
VII Małżeństwo.
***************************************************************
Dnia tego radość Jezusa była największa. Kana Galilejska centrum Palestyny. Wesele, które się tam odbywa nie ma jakoby młodej pary, albo personalia jej gdzieś zatarto. Stwierdzić jednak łatwo opierając się na ewangelicznych przekazach, że matka Jezusa Maria pełni tam jakoby role gospodyni i nakłania syna swego by o dostatek trunku się wystarał. Zliczając butelki wina, które się przelewają suto można oszacować liczbę gości – wielkość, która przechodzi wszelkie oczekiwania. I skromne wesele przybiera rozmiar wielkiego bankietu. Na którym to wielmoże: seducejscy, faryzejscy jak i pozostali wpływowi spotkać się mieli – jakoby w geście poparcia i zjednoczenia. Kim jest wybranka? Znamy scenę, w której ona namaszcza mistrza swego, nazwa olejku – ardowy. Ona, beniamitka z Betanii. Spełnienie się proroctw jedności państwa. W osobie mistrza i księżnej, ziścić się ma i natura ludzka i boska. Królestwo Judy i Izraela jak mąż z żoną. Kwiat jej - róża a kolor włosów - rudy, miedzy nią a Ewą – pełnia. W kościołach ów ruda madonna na miejscu pierwszym w pamięci na ostatnim. Świętą została, choć lek i trwogę budzi. Nienawistne spojrzenia zazdrosnych spoglądają na rzeźby z jej wizerunkiem i dziecięciem, które – płci nieznanej na rękach trzyma i tuli. By go nie stracić, by trwało …
