pośród ludzkich wierzeń
jak tradycji iskra
nasze serca ściska
drżąca tafla wody
której krew rozprysła
brudzi nieba schody
drogę mężną w myślach
nakarmione stwory
w głowy zakamarkach
lęki choć tragiczne
są zamknięte w klatkach
melodyjne cienie
oblewają ściany
każde twe westchnienie
rytm ucieczki grany
"Odpocznij, emocje ustępują
poukładaj siebie by dojrzeć szczęścia bramy"