Αλήθεια

Bonaventura

(19:13:35, 02.03.2013)

:-) Tekst jest z pewnością trudny w odbiorze, ale nie jest całkowitą watą słowną :-)
Jest to bardziej próba odpowiedzi czym jest prawda, nie chciałem żeby to rozumieć, bo to możliwe w sumie dla dość oczytanych w filozofii, ale żeby zadawało pytania i prowokowało do myślenia, odniesienia się do...
Załączam uproszczone wyjaśnienie poniżej, jakby co
Strofa 1:

„Mój świat. Ja wewnątrz jego
On wewnątrz mnie. Współdziałamy,
rozważamy co z niego
wiemy, rozumiemy, kochamy”

Świat jest tym co postrzegamy i sposób postrzegania.
Moim światem jest to, co postrzegam i w sposób jaki postrzegam
W taki byty są dla mnie. Tak więc jeżeli postrzegam łyżkę jako przedmiot realny i przydatny do jedzenia zupy tą taką właśnie ta łyżka jest „dla mnie”. Tak więc przez postrzeganie w określony sposób, świat bytów istnieje „dla mnie” a je w jakiś sposób konstytuuję się przez niego.

Ja go kontestuję.
On mnie kontestuje.
Ja go truję.
On mnie truje.

Konieczne jest jednak w pewnym momencie, szczególnie w odniesieniu
Do bytów podobnych do mnie, wzniesienie się ponad ten „mój świat”,
Walka z nim, żeby odnaleźć byt jakim jest, a nie jakim go sobie „wytworzyłem”

Wszystko, co odkryte, przydaje mi się.
To co z natury przydawać się nie może
niszczę w swoim kaprysie(?)
Zawiodłem się sroże!!!

Odkrytość (aletheia) jest jedną
Z właściwości prawdy; tak więc byty odkrywają się dla mnie w różnoraki sposób
Jako przydatne, odległe lub bliskie; te ludzkie jednak mogą być wrogie, szczególnie jeśli zagrażają „mojemu światu”. Wtedy muszę je zniszczyć za cenę zachowania mojego świata, utrzymania w nim pokoju i ładu. To jednak ostatecznie prowadzi do frustracji i skarłowacenia mojego świata. Podobnie jak z kulturami odizolowanymi od innych kultur, nie mogących poprzez spotkanie określić siebie i w wyniku tego umierające.

„Poręczność, przydatność, służenie,
Oznaczoność, wiązanie, wolnością
prawda istoty, istota prawdy – z-nie-wolenie
taką jedynie ludzką nadobnością!”

Nomenklatura z „Bycia i czasu”. Ostatecznie nie dopuszczenie do siebie innego świata lub próba uczynienia z niego świata mojego, jest typowo ludzkim aktem – aktem z – nie – walania w celu uniknięcia zagrożenia.

„Wiążąc, pozwalam Ci być
Doświadczam Cię, doświadczając siebie
Jedyne co mogę to tkwić,
umierając na Twoim pogrzebie”

Wiązanie – pozwolenie drugiemu być jaki jest-
Jest to tylko możliwe znając siebie; nie ma dogłębnego poznania Innego bez poznania siebie, nie ma poznania bez świadomości podmiotu poznającego (np. wg. E.Husserla). Ostatecznie człowiek bardzo potrzebuje kochać, a jest w gruncie rzeczy głęboka przemiana, otwarcie, śmierć przez dopusczenie Innego do mojego świata, to dopusczenie zakłada także umieranie świata, wkraczającego w mój świat – tak więc miłość poprzez obustronne otwarcie swojego świata na Innego a jednocześnie pozwolenie by był jaki jest z natury, jest obustronnym umieraniem, destrukcją dającą życie

„Moim ideałem jest powolny zgon,
jest smutek(?), samotność(?), zagłada(?)
Czy to jest Życia trzon(!?)
Gdy Świata część – mój świat – upada(???)”

Ale jeżeli życie polega na miłości to czy rzeczywiście polega na umieraniu?


Ale – czy Świat istnieje?
Ale – czy jest Światem światów?
Ale – czy on ubożeje?
Gdy – odchodzi jeden – wśród kwiatów

W gruncie rzeczy jest to pytanie o to :

Kim jestem?
Jak jestem?
Po co jestem?
Czy jestem dla...?

„Lub kamieni, lub płaczu, lub hałasu?
Zaplanowanie lub niespodzianie
W zamęcie braku czasu
Lub w ciepłym kaftanie”

Cechy charakterystyczne dla umierania i oddawania czci umarłym w różnych kulturach

„Co się dzieje gdy powstaje świat nowy
Tak inny, tak świeży i tak zniekształcony
Tak, czarny, tak biały, tak wielki lub różowy
Tak zielony, tak martwy a tak obdarzony?

Czy zielony martwieje, czy czarny bieleje?
Czy symbioza monad jest możliwa – konieczna?
Czy symbioza nią będąc dlatego pięknieje?
Czy Utopia to życie, czy mara bajeczna?”

Świat nowy to nowe życie:

Kolory oznaczają różność bytów:

Czarny (od stoików) – umiarkowanie, opanowanie
Zielony – nadzieja etc., etc.

Monada – oznacza byt w filozofii np. Leibniza
Ponowne pytanie o sens życia:
Czy w gruncie rzezczy polega na symbiozie monad, tj. umieraniu dla „Innego”?

II


Tyle tajemnic w głębi życia siedzi,
Nie można ich odkryć bredząc wśród gawiedzi

Bredząc o tym - co pewne i...
wściskając głupim

Żem tyle żył dobrze,
Com... się dobrze upił

Krytyka życia, które nie zadaje pytań, przeświadczenie, że mój świat jest jedynym słusznym i parafrazując Leibniza – najlepszym ze światów.

Takie życie podobne jest do paraliżu mózgu podobne do odurzenia alkoholem – w gruncie rzeczy groteskowa parodia bycia...

„III

W pijackim amoku pedząc swoje życie
Które znaczyło zawsze nie – odkrycie!
W jaskini platońskiej, pisząc życia strony
I wielkim światłem będąc – Oślepiony!

Podczas gdy Prawda- jedynie-prawdziwa
Ta moja, ta JEDYNIE – ŻYWA
Niewidoczna jest w świetle, czy w pochodni blasku
Ale w płaczu i cierpieniu tym ŻYCIA POTRZASKU

Przychodzi i odchodzi przejawia się, znika
Jest jak dym z „ledwo – co” płomyka
Jak dym w nocy – czujesz ją nozdrzami i wiesz ją rozumem
Łykając ją – czujesz się jakby karmiony piołunem

Prawda więc – jest ulotna i gorzka
Niewidoczna – jak ułomność bożka
Jednak zawsze i NIEZMIENNIE prawdziwa
Jest... Miłością – TĄ – CO- SIĘ- UKRYWA

Dlatego moim największym bólem i strapieniem
Mojego Życia NAJWIĘKSZYM Cierpieniem
Jest ta prawda jedna i jedyna,
Że śmierci bytów jedyna przyczyna

To


Nie-miłość, nienawiść do światów Świata i mojego świata...”

W tym fragmencie próbuję podkreślić, czym w gruncie rzeczy jest prawda.

Parafrazuję tutaj jaskinię platońską; twierdzę, że nie tyle obecnie widzimy tylko cienie prawdziwych idei, co będąc będąc przeświadczeni o fakcie posiadania pełnego obrazu bytu, jesteśmy w gruncie rzeczy tylko oślepieni światłem, które miało by ten byt oświetlać, a w gruncie rzeczy go zaciemnia, czyniąc z nas oślepionych głupców, żyjących w kłamstwie, przekonani o posiadaniu odpowiedzi na wszytskie pytania i że nie ma już obszarów bytu, których nie odkrylibyśmy. To czego nie widzę i nie rozumiem tego nie ma, parafruzjąc Wittgensteina – „nie mówmy o tym” – oto mentalność głupców i ogromnej ilości z nas!

Prawda jednak jest czymś innym – jak mówi Heidegger – jest rzeczywistością ulotną, prześwitem, należy o nią walczyć, zdobywa się ją i traci nieustannie. Ostatecznie twierdzę, że prawda nie łączy się tylko z poznaniem intelektualnym, jest w gruncie rzeczy działaniem – miłością, która jako, że żąda od nas krwi i śmierci, musi być zakorzeniona w prawdzie trwającej, będącej miłością ukrytą, ze względu na swój nieskończenie inny sposób bytowania – dostępnej tylko poprzez noc ciemną zmysłów – jak mówił św. Jan od Krzyża – dostępną w mrokach wiary – jest to miłość ukryta – a jednak jedyna prawdziwa – ukryta ale nie niedostępna...

Człowiek cierpi i ja cierpię, że moje życie znaczy często nie – miłość, nie odkrycie prawdy...