serca złamane zgniłe marzenia
porwały mnie prądy na dziki ląd
z chmur łzy kałuże
grzeszne myśli i czyny
wyrwany ze snu
na krzyżu chwilę powiszę
dajcie nóż odetnę się od pępowiny
nikt nas nie chce tutaj
patrzą by wyjechać
zachód ma dość spolszczałego gaworzenia
chaos ogarnia umysły niezapisane
czyste jak brystol
pisze wierszem tylko tak mi się wydaje
wybacz czytelniku to nie ma przyszłości
to tylko elektryczne serca dno sumienia
w gruz marzenia zagrzebałem
nie szukaj odpowiedzi nie nękaj nie pytaj
