Umarłem wewnętrznie
Zawodzę wszystkich dookoła
Tułam się niby
Ale bez celu i marzeń
Niedługo zasilę armię potępionych
Nikogo nie oszczędzi sroga kara
Zdeptałem własną nadzieje i dumę
Pozostała droga ku ostatecznemu
Ż dawno rozpocząłem proces
Kontynuuje go niezauważalnie
Szkło mi nie obce
Błądzę we mgle znanych mi błędów
Maszeruję ku zagładzie
Jestem sobą w pętli zachłanności
Skończy się mój czas
Trwając we śnie nic nie osiągnę
Blask jutra już dawno zbladł
Świadom pomyłek nic nie robię
Słabość podcięła mi skrzydła
Dryfuję na morzu perspektyw
Tonąc we własnej głupocie
Za późno na słowa i czyny
Przegapiłem przystanek szansa
Nie podlegam beztroskim snom
Potwory nie sypiają spokojnie
Nie tłumaczy mnie brak snu
Podpalam wszystko bez wytchnienia
O nic nie proszę prócz kary
Widzę swoje sny
Krzyczą o choćby łyk zemsty
Wszystko już wiecie
Poznajcie mnie jeśli chcecie
Mój żywot jeszcze się tli
Gaśnie powoli i zabija ciało i myśli
Nie pragnę być kimś
Chce zmieniać świat
Ale nie potrafię zmienić siebie
Ku bramie powoli kroczę
Przesypuję się piasek
Nie mogę zdecydować
Pragnę obu na raz
Wieczności i śmiertelności
Czas jest bogiem
Tylko jemu podlegam mimo woli
Jak wszyscy, i co wy na to?
