Niczyja.

Effe

Dołączył:2015-02-07 14:42:31

Miasto:Warszawa

Wiek:brak

Życie.

Z wierszem jest jak z piosenką. Każda ma swoją melodię. Melodia ta może nam wpaść w ucho już od pierwszego jej brzmienia, od samego taktu. Może nam też nie przypaść do gustu – ale wtedy zwyczajnie ją pomijamy. Nie mówimy wtedy autorowi, że to fałsz, że słowa nie takie, że rytm i tempo powinny być inne. Zwyczajnie jej nie słuchamy. Choć dla innych może wydawać się być najpiękniejszą – nas zwyczajnie nie ujmuje. Ale nie chcemy poprawiać jej na siłę, po prostu szukamy dalej. I tak jest z wierszami. Wiersz może nas ująć i chwycić za serce już od pierwszego słowa. Możemy odnaleźć w nim siebie – w całości lub chociażby w małej części. Możemy się w nim zaczytać bez opamiętania. Nawet jeśli tak się nie stanie – zwyczajnie go pomijamy, szukamy następnego, naszego, nie krytykujemy autora i JEGO przemyśleń. Każde dzieło jest owocem dłuższej lub krótszej drogi, świadomych przemyśleń i autorskiej formy; jedynej takiej, niepowtarzalnej, pisanej ręką twórcy. Nie niszczmy tego bezwzględną krytyką – własną, subiektywną, do której mamy prawo – ale zachowajmy ją dla własnej twórczości. O ile nie każdy może skomponować melodię – o tyle każdy może pisać. Zamieńmy swój bezwzględny krytycyzm w owocny wiersz.

Średnia ocen: 16

Głosów: 16

Komentarzy: 11

Wena.

Dla dzieci

Erotyczne (+18)

Miłosne

O przyjaźni

O sobie

O szczęściu

O zwierzętach

O życiu

Mitologia

Tęsknota

Humoreska

Pamięć

Melancholia

Świat

Inne

Mroczne

O śmierci

Egzystencjalne

Katastroficzne

Przemijanie

Wspomnienia

Smutne

Od siebie

O wierze

Natura

Patriotyzm

A A A

Niczyja.

Stąpam boso, na krawędzi szaleństwa,
gubiąc niechcianego okrycia skrawki.
Maska po masce - zdejmuję twarze.
Luzuję pęta codziennej chwili.
I wiruję. W rytm letniej wichury -
w rozwianych włosach szukając schronienia.

Tańczę...
W bezdechu cichego pragnienia,
na fali szaleńczych wspomnień,
pośród łąki pełnej niedzielnych kwiatów.

Tańczę...
W euforii i strugach deszczu.
Jestem wolna. I niczyja.
Choć kaganiec i pęta towarzyszą na co dzień.
A niechciane objęcia nie ustępują.

Krzyczę całą sobą, jękiem leśnych stworzeń;
unoszę się w sennych marzeń kształcie.
Echo mego głosu odbija się od muru lasu
i przenosi do czterech ścian pokoju.
Odrywam oczy od starej fotografii
i wracam do rzeczywistości.

Mojej.