Dlaczego?

donata

Dołączył:2017-03-20 19:01:05

Miasto:kalisz

Wiek:67

zobacz profil »

życie, rodzina, obserwacja otaczającego świata.

Danuta Brodziak Sześćdziesięcioletnia polka na wsi mieszkająca z szuflady poetyckiej pomalutku się wydobywająca.

Średnia ocen: 5

Głosów: 7

Komentarzy: 4

Współczesny Świat

Refleksja na Wielki ...

Piszemy

Wiosna

8 marca

Dla dzieci

Erotyczne (+18)

Miłosne

O przyjaźni

O sobie

O szczęściu

O zwierzętach

O życiu

Mitologia

Tęsknota

Humoreska

Pamięć

Melancholia

Świat

Inne

Mroczne

O śmierci

Egzystencjalne

Katastroficzne

Przemijanie

Wspomnienia

Smutne

Od siebie

O wierze

Natura

Patriotyzm

A A A

Idę ciemnym korytarzem
ciężki głaz plecy przygniata.
Nie mam już sił
na kolana upadam.
zwątpienie mnie dopada.

Nagle w oddali nikły promyk błyska
przyspieszam .Zbliżam się do niego
a to ułuda ,fotomorgana
i znów na kolana opadam.

Już nie mam sił o pomoc błagam.
Jak długo Panie ten ciężar każesz mi dźwigać
i się potykać ,na kolana upadać.

Wiem po przebytych troskach będę silniejsza.
Ty mnie z nimi na zawsze nie zostawisz.
Wierzę że mnie wysłuchasz
i ulżysz w troskach Panie.

Aby dodać komentarz musisz się zalogować.

kaja-maja

(18:44:45, 17.05.2018)

to niczym
wyjścia już nie ma
jak też sił
i przed sobą światła nie widzi
ale z umęczeniem idzie
nagle z oddali promyk słońca widać
lecz cóż kiedy dalej tez nie ma przejścia w:)

kaja-maja

(18:45:57, 17.05.2018)

jak też nie każde światło
daję nadzieję

DARTANIAN 110

(13:56:22, 19.05.2018)

Fatamorgana Donato. Oj tak przygnębić się można
Pozdr

donata

(10:12:01, 20.05.2018)

I tak w życiu bywa.
Krzyże swoje dźwigamy.
Chodź byśmy w mór głową bili
z przeznaczeniem nie wygramy.

Dlatego z godnością swe ciężary dźwigajmy
nieraz się przydarzy że do nadziei pędzimy
i jak te ćmy w złudnym świetle
skrzydła swe palimy.

Wszystkim serdecznie dziękuję za czytanie ,oceny i komentarze,pozdrawiam