zachodzę

chłodniej w domu
gdy uniosę powieki w nocne granie
wrzosy przebiegną pamięć
przyjdzie oddane już w niewolę
westchnienie pożółkłych pól

myśl o mnie
opakowany bez ceregieli w szary papier
wnoszę po ruchomych schodach przyszłość
co już tylko z nazwy nie jest mi znana

dłonie zostawiłem w cieniu brzozy
obejmują bielą ranki
każdą nagą myśl która w rosie
tylko jedną z wielu kropel

Aby dodać komentarz musisz się zalogować.

gizela1

(15:09:21, 21.11.2018)

...to nie lużne myśli ani też bazgroły...to najprawdziwsza poezja

Nieznajomy Niewidzialny

(15:49:36, 21.11.2018)

A i przydała się kategoria ;p

wielobarwna

(17:44:06, 21.11.2018)

sie nie pytaj czemu plus :)

kaja-maja

(18:42:00, 21.11.2018)

nie jedni chcą ciszy
gdyż boją się własnego cienia
lubią jak ptaszki cichutko śpiewają
a burza lubi uderzyć z grubej rury
przy której nie jedni się kochają
inni jak galareta się trzęsą w:)

mkc47

(07:33:26, 22.11.2018)

oczywisty plagiat...
brawo

zyga66

(12:06:53, 22.11.2018) Ostatnia aktualizacja: 12:07:34, 22.11.2018

szacun, mkc47, bardzo dobry

logowanie

zachodzę