Z wierszem jest jak z piosenką. Każda ma swoją melodię. Melodia ta może nam wpaść w ucho już od pierwszego jej brzmienia, od samego taktu. Może nam też nie przypaść do gustu – ale wtedy zwyczajnie ją pomijamy. Nie mówimy wtedy autorowi, że to fałsz, że słowa nie takie, że rytm i tempo powinny być inne. Zwyczajnie jej nie słuchamy. Choć dla innych może wydawać się być najpiękniejszą – nas zwyczajnie nie ujmuje. Ale nie chcemy poprawiać jej na siłę, po prostu szukamy dalej. I tak jest z wierszami. Wiersz może nas ująć i chwycić za serce już od pierwszego słowa. Możemy odnaleźć w nim siebie – w całości lub chociażby w małej części. Możemy się w nim zaczytać bez opamiętania. Nawet jeśli tak się nie stanie – zwyczajnie go pomijamy, szukamy następnego, naszego, nie krytykujemy autora i JEGO przemyśleń. Każde dzieło jest owocem dłuższej lub krótszej drogi, świadomych przemyśleń i autorskiej formy; jedynej takiej, niepowtarzalnej, pisanej ręką twórcy. Nie niszczmy tego bezwzględną krytyką – własną, subiektywną, do której mamy prawo – ale zachowajmy ją dla własnej twórczości. O ile nie każdy może skomponować melodię – o tyle każdy może pisać. Zamieńmy swój bezwzględny krytycyzm w owocny wiersz.