jestem człowiekiem...a właściwie już tylko jego wrakiem...mimo młodego wieku chwile mojej radości ograniczają się do szybko gasnącego półuśmiechu...codziennie świat prezentuje nam swoje oblicze: śmierć smutek i strach...który jest skutkiem postępowania człowieka....niepohamowanej żądzy władzy i sławy,pragnienia życia bez Boga...jednak takie życie nie ma sensu, z góry skazane jest na porażkę...czuję ból tylu ludzi nawet gdy go nie rozumiem...czasami mam ochotę wyalienować się...żyć rytmem ascety