dziękuję Wam, kochani :)
przychodzę tu po wiersze
jak przychodzi się do mamy
na niedzielny obiad
zanim stanę przed kutą w żelazne kwiaty
bramą
głaszczę wygrzewającego się w słońcu
kota
witam z psem sąsiadów
obserwującym z okna wysokiego parteru
podwórkowe życie
zrywam parę owoców
z dziko rosnącej przydomowej śliwy
i wstępuję przez parkową bramę
niczym do zaczarowanego ogrodu
cienista aleja drzew przyciąga gościnnie
zapraszając do spaceru
ławka ukryta wśród gałęzi
płaczącej wierzby
każe przystanąć w codziennym pędzie
zapatrzeć się w głąb siebie
by odkryć piękno
świata
drugiego człowieka
każdy krok wzdłuż meandrującej rzeki
przywołuje inne krajobrazy
znaczy szlak napotkanych w życiu
ludzi
tuż przed zakrętem widać
prześwit
w porośniętym gęsto szuwarami
brzegu
tu staje przede mną człowiek- szaman
wyczarowuje dla mnie krainę dzieciństwa
zaklętą w księgach
i ulubionych zapachach sosnowego zagajnika
świeżego powiewu ziół i kwiatów
znika za zakrętem jeszcze szybciej niż się pojawił
w miejscu gdzie park się obniża
a rzeka potężna po ostatnich ulewach
spada gwałtownie zderzając się z tamą
spotykam tajemniczego wędrowca
zapatrzonego w jej szybki nurt
zastanawia się czy nie skoczyć
w kipiącą topiel
przekazuje mi niepotrzebne już
lekko wilgotne skrzydła
niosą mnie one aż do jasnej
otwartej polany
stąd ścieżki prowadzą na cztery strony
w środku świata
widzę zagadkową postać
zmierzającą na południe
ale wpatrzoną w zachód słońca
ciepło jego słów
zmieszane z samotnością
zachodzącego dnia
zostawia niezatarty ślad
na dnie mojego serca
znacznie głębszy niż pielgrzymi
ślad stopy na piasku
oddaję mu swoją parę sandałów
gdy stoję ponownie przed kutą w kwiaty
bramą
i chcę opuścić krainę piękna
wstrzymuje mnie przelatujący ptak
dostrzegam dojrzałego mężczyznę
przywróconego życiu
sercem młodej kobiety
zapatrzonego w ziemski raj
smakującego każdą chwilę życia
cudem zyskanego
otwiera przede mną furtkę i mówi
to nie koniec wędrówki
to dopiero początek
