"Przede wszystkim dziękuje ci że ... spędziłaś ze mną te kilka chwil. że byłaś obok mnie. I wiesz co? - pozostaniesz na bardzo długo".<br />
Moja misja powoli dobiega końca. Już nie mam siły fruwać na tych skrzydłach modliszki i zaprzątać ci głowę sobą co rano. Muszę znowu przemienić się w niewidzialnego anioła. Trochę smutno się z tobą rozstawać, ale takie jest życie. Nic nie poradzę, że zaraz już mnie nie będzie. Nie będę mogła ci napisać, jak bardzo cię kocham. Nie będę nazywać cię moją dużą przytulanką, ani kociemojem, podgamoniem, czy brandzelkiem. Dobrze, że chociaż wiem, że jest ktoś, kto tak czule do ciebie mówi. Ja już nie nazwę cię wcale.<br />
"Nie musiała... ale szanuje twoją decyzje i... jest mi bardzo smutno".<br />
Musiałam. Wierz mi, musiałam. Nawet nie wiesz jak bardzo. Anioły nie mają ciała, więc nawet nie moglibyśmy się kochać. Pozwoliłam, byś uwierzył, że istnieję i mimo moich zapewnień, że mnie naprawdę nie ma, ty wciąż obstawałeś przy swoim. Dlatego powoli rosły mi skrzydła modliszki. Role się odwróciły. Ty już mnie zjadłeś, i teraz ja powoli zacznę odgryzać swoje skrzydła z nadzieją, że znowu odrosną mi anielskie. Będę fruwała wtedy nad tobą i kiedy będzie ci bardzo źle, pomyśl sobie o popieprzonej Haroko, spójrz w górę, a ja tam będę. Będę czuwała, żeby żadna suka nie wgryzała się w twoje ciało i dziecięcą duszę.<br />
Jesteś wspaniałym człowiekiem, tylko dlaczego ty o tym nie wiesz? Wszystkie jesienne liście szepczą o tym dookoła, a ty idziesz z lekko pochyloną głową, patrząc się pod nogi, głuchy na ich wołanie.<br />
Jeszcze wszystko przed tobą. Jeszcze cały świat jest do zdobycia. Pokaż swojemu przyjacielowi, że jeszcze coś ci się chce w życiu robić, bo nawet nie wiesz, jak on się o ciebie martwi. Martwi się tym, że jak umrze, to już nikt nie będzie cię kochał (przynajmniej tak mocno, jak on i ja).<br />
żegnaj Wojtku, (a może Vojti - to takie słodkie) i nie miej do mnie żalu, że chociaż przez te parę tygodni pozwoliłam ci oderwać się od twojej codzienności. Wspominaj mnie mile, a ja już zaczynam swój lot, bo z Lublina do Szczecina jest jednak kawałek drogi; nie wiem ile czasu będę frunęła na tych swoich odrastających skrzydłach, a chciałabym być już przy tobie jak się obudzisz...
