"Samotność w sieci" zaczęłam czytać pewnego słonecznego popołudnia w swoim pokoju, przy szklance napełnionej Martini Bianco i Spritem z brzoskwiniami i sokiem z cytryny... Nie żałuję... Książka, która ma taką moc, że potrafi mnie, i nie tylko zapewne, w pozytywny sposób doświadczyć, zarówno intelektualnie jak i duchowo, jest warta zachodu. Jeszcze nie przeczytałam jej do końca... Kontempluję ją powoli, ale zachłannie. Ze swoistym namaszczeniem, na które na pewno zasługuje... W zamyśleniu, w pełni oddana tylko jej, nie rozproszona zewnętrznym zgiełkiem, na który przecież nie mogłabym sobie pozwolić czytając ją! Już dawno nie sięgnęłam po książkę, która w tak wyraźny sposób mówiłaby o tylu ważnych kwestiach. O samotności, prawdzie, miłości, tęsknocie, perwersji, seksie, mądrości i umiłowaniu wiedzy z resztą o wielu innych rzeczach. Już dawno nie sięgnęłam po książkę tak odważną, i w tak prawdziwy a zarazem wysublimowany sposób opisującą cielesność i tragedie ludzkie. Płakałam... - to wyznanie jest dla mnie intymne... ale chciałam to napisać. To jest coś pięknego, kiedy czuję, że niby zwykły plik kartek papieru oprawiony i zapisany może stać się jednym z moich przyjaciół.I odkryć kawałek duszy.
ONA i Jakub... dwoje ludzi mimo geograficznej odległości będących tak blisko... + cała opisywana przez Wiśniewskiego rzeczywistość, do której wkradła się nowoczesność i technika. Dzisiejszy standard. Wiśniewski opisał coś, co według wielu ludzi jest barierą ograniczającą kontakty międzyludzkie,te wprost, nawiązywane bezpośrednio. Ale opisał Internet jako nośnik czyniący wirtualny kontakt intymnym, dogłębnym, mistycznym doznaniem. Spojrzenie na więzi miedzy ludźmi jest u niego takie prawdziwe. Kontakt tak realny, a przecież na początku nawet się nie spotkali.
Kiedy przeczytałam list Jennifer@ doszłam do wniosku,że to najpiękniejszy list/opowiadanie o cierpieniu i tęsknocie. I zastanowiłam się (z resztą już nie pierwszy raz) nad zdaniem w książce : "Życie przeważnie jest smutne. A zaraz potem się umiera"... Chciałabym... Aby każdy czytając tę książkę zastanowił się chociaż raz. Może też odnajdzie w niej kawałek swojej duszy... I bynajmniej nie mówię tutaj o żadnej analogi względem własnego życia! Mówię o duszy... a to jest zupełnie inna sprawa... :)
Już teraz powiedziałam sobie, że kiedy zacznę czytać ją po raz drugi będę miała przy sobie ZIELONY flamaster (kto przeczyta ten zrozumie dlaczego wybrałam właśnie zielony), i podkreślę fragmenty, które są dla mnie jak pewnego rodzaju mantra.
Rozbroił mnie ten niesamowity kult wiedzy! Rzeczywiście bohaterka miała rację pisząc, iż inteligencja mężczyzny może być najlepszym afrodyzjakiem!... to takie podniecające, naukowo analizować np. mechanizm zakochania się, a później i tak obalić tę teorię... :)
Nawet teraz, pisząc ten tekst słucham bluesa... Rzeczywiście nastraja wyśmienicie...! :)
