, cała byłaś w promieniach słońca, a nie rzucałaś cienia.
I w przednim lusterku samochodu podglądałem co tam robisz z tyłu.
Gdzieś w ciemnym korytarzu zamigotałaś mi blaskiem Twoich oczu
chociaż ciemność zdała się być nieprzenikniona.
i na parkiecie tańczyłaś pośród ludzi tłumu
Parkiet był Twój. I ja byłem Twój.
I tylko nikt nie patrzył.
To Cię ktoś łokciem trącił.
To cała lokomotywa pędziła wprost na Ciebie.
I nie dał się też dym zmylić
, płynąc leniwie w wiadomym tylko sobie kierunku,
jakby na złość, nie trudził się omijaniem Twego ciała.
Nikt nie patrzył.
Nikt nie poczuł.
Nikt nie dotknął.
Nie było Cię tam
, tak naprawdę.
Tylko widzisz,
ciemność za nic sobie ma bycie i niebycie.
Dym zaś popłynie gdzie go wiatr zaniesie albo
sam ze sobą pójdzie jak to z dymem bywa.
Ludzie powędrują każdy w swoją stronę.
I tylko Ty zostaniesz.
Więc byłaś.
Więc jesteś.
Na oczach mam Cię wdrukowaną.
Bębenki w uszach tylko w Twoim grają rytmie.
Dłonie tylko Twoją czują delikatną skórę, a ten pieprzyk
co to się przy pępku schował, choćby i najciemniejszą nocą znajdę.
Sekunda każda, kakaowo jakoś pachnie.
Życie wyśmienite mi się stało.
Nikt tak bardzo jeszcze nie był jak Ty jesteś.
W zmysłach moich masz pełnomocnictwo.
I tylko więcej tych słodkich pocałunków…
