W świetle staroświeckiej latarni pojawiła się sylwetka eleganckiego starszego pana, ubranego w tweedową jesionkę, biały szal i stylowy filcowy kapelusz. W rytm jego kroków migotały błyski szykownych lakierek i srebrzystej gałki wysłużonej już nieco laski. Zatrzymał się nieopodal ławki i skuszony jej zachętą, przysiadł, odchyliwszy połę płaszcza niemal teatralnym gestem. Wszystko wskazywało na to, że czeka - zerkał dyskretnie na zegarek z dewizką, a laską rysował niewidoczne esy - floresy na trotuarze.
Minęło kilka chwil i w jego kierunku począł zbliżać się cień młodego chłopaka. Cień poruszał się energicznie, zdradzając werwę i animusz charakterystyczny dla młodych entuzjastów. Jego krokom towarzyszyło łobuzerskie pogwizdywanie wesołej, skocznej melodyjki. Na sobie miał modną, ale nie szpanerską kurtkę, szalik bezpretensjonalnie łopotał na wietrze, a zawadiacko przechylona czapka ledwie utrzymywała się na czubku głowy, ukazując zmierzwioną czuprynę.
Mężczyzna wstał z ławki i z dystynkcją uchylił rondo kapelusza na powitanie. Chłopak rzucił bezceremonialne: "sie ma!" i chwycił za dłoń starszego pana, potrząsając nią energicznie.Po chwili przedstawił się:
- Nazywam się 2013 i jestem tu nowy. Byliśmy umówieni... Miał mi Pan wyjaśnić jak i co..., gdzie i kiedy... itp..., itd...
- Moja godność 2012. Witam serdecznie. Przejmiesz o północy moje obowiązki, młodzieńcze. Powierzam ci ważną, odpowiedzialną funkcję. Moja kadencja właśnie dobiega końca. Mam nadzieję, że ludzie ocenią mój trud i wkład pozytywnie...
Kolej na ciebie, następco. Nie zawal niczego, nie bagatelizuj. Bądź skrupulatny, sumienny i wytrwały. Przynieś ludziom masę radości, spełniaj ich życzenia (o ile będzie to możliwe). Czyń wszystko tak, by podsumowano cię życzliwie i ciepło.
Pamiętaj: Tak jak ja masz tylko jedną, jedyną kadencję!
W tym momencie zegar na ratuszowej wieży jął wybijać północ. Jego dźwięk był donośny, a ton szczególnie wesoły! Niemal natychmiast zawtórowały mu wystrzały petard - charakterystyczna palba napawająca nadzieją i dobrymi myślami. Zagłuszyła dalszy przebieg rozmowy. Na niebie pojawiły się migające, wielobarwne światła, przecięły ciemność, nadając miastu bajeczne barwy i ekspresję. W uliczkach i na rynku unosił się zapach dymu z odpalanych petard. Ludzie, którzy wylegli przed domy i na place, otwierali butelki szampana, gromko pokrzykiwali i wiwatowali! Niektórzy śpiewali głośno, a nawet tańczyli.
Nikt nie zauważył dystyngowanego staruszka, który z uśmiechem powędrował w głąb miejskiego parku i tam rozpłynął się pośród cieni drzew... A drzewa chyliły przed nim konary z szacunkiem i wielką estymą... Młody chłopak natomiast rzucił się w wir rozbawionego tłumu, by szaleć do białego rana..!
