Kiedyś wydawało mi się, że moje życie to tylko sam stek nieporozumień, występowało w nim zbyt dużo: pomyłek, łez, nieudanych posunięć, wiele znaków zapytania, konfliktów i wahań, niedomówień. – Myślałam, że nigdy to się nie zmieni.
Uważam, że każdy z nas zasługuje na dobro i by być szczęśliwym. Gdy moim życiu były te okropne chwile, co samotnie spadałam w dół, nadzieja umierała mi na rękach miałam różne myśli, nawet te samobójcze. Nie chciałam żyć. Stwierdziałam, że ktoś nie chce bym była szczęśliwa, dusiłam to wszystko w sobie, czułam niezrozumienie. Zamknęłam się wewnątrz. Moja rodzina była dla mnie okropna, byłam bardzo zbuntowana przez to, rodzice mnie bili.
Pewnego dnia, nagle cały mój świat wywrócił się do góry nogami. Wszystko zmieniło się tak nagle. Po latach ciszy, a równocześnie buntu nastał pokój i ukojenie, me rany powoli zaczęły się goić, niesypał mi już nikt do nich soli, ma rodzina była niedopoznania. – Pokochaliśmy się, zaczęłam pisać własną poezję i wiersze. Wymyśliłam swój własny cel, swoją drogę i ciągle nią podążam, staram się ulepszać samą siebie. Wiem już, że nie warto się poddawać, nasze życie w głębi jest piękne, tylko musimy o nie dbać, posiadać w sobie wiarę, i nadzieję an lepsze jutro, nie tworzyć morza łez. Unosić się. – Bez tego jesteśmy nikim. – Kłębkiem smutku.
Jestem aktualnie osobą samatną, prócz mnie samej nikt z rodziny nie wierzy we mnie. – Szanują mnie obcy ludzie za to kim jestem. Co mnie bardzo motywuje. Kocham świat! i chcę uratować innych od zguby, a zwłaszcza młodych ludzi, którzy tego potrzebują. Ma postawa jest twarda, Biorę życie w swoje ręce i udowadniam swoje racje. Pokazuję, że mimo niepowodzeń daję sobie radę. Grunt to nie dać się zniszczyć przez innych, ludzie są różni, ale w głębi to wszyscy jesteśmy tacy sami, tana z czasem się zabliźni, tylko potrzebny jest na to czas. Uważam, żę człowiek z natury jest dobry, tylko zbyt często elastycznie się zmieniamy na złe, bo tak nam jest łatwiej, bądź udajemy kogoś kim nie jesteśmy.
Grunt to szacunek i poważanie, kochanie samego siebie i innych równocześnie, walczenie o swoje jeżeli warto i jest to dobre.
Nasze życie to ogromna zagadka, wielka niewiadoma, ale głowa do góry!, to wszystko może okazać się bardzo ciekawe, bo: przecież każdą porażkę można obrócić jakby w sukces. I niekoniecznie idąc po trupach do celu. Zycie to poezja, my jesteśmy jej autorami, nie możemy posiadać na naszych oczach klapek. Prawda jest wspaniała i zarazem brutalna, mnie ona nie boli. Poprzez prawdę trafiam do drugiego człowieka, do jego ja, reakcji.
Wiem, że każdy z natury jest dobry, nikt nie urodził się zły.
Stwierdziłam, że potknę się tu nie raz, ale zawsze powstanę, bo: dla mnie śmierć jest upadkiem!.
I co by się nie działo to zawsze będzie nam czegoś mało i brakowało, ale nigdy bue traćmy wiary w samego siebie, że nam się uda. Tym sposobem trwamy i zyjemy dalej. Wzmacniamy się w tym co tworzymy, róbmy to co kochamy, a będziemy na pewno szczęśliwi.
Życie to poezjo dramat, by coś osiągnąć trzeba się postarać. Tu nikt za darmo nam nic nie da.
W życiu nie warto cierpieć i gnębić się, bo to nam nic nie daje, a radość może nawet uratować nas od zguby i nasze życie przedłużyć, wiele wnieść pozytywnego, to jest pewne. Swiat moż być piękny i kolorowy jeżeli tylko tego chcemy. Nasze życie to kartka papieru. My decydujemy co na niej będzie. Z czasem wszystko może nabrać smaku.
A więc: Smacznego!.
DJMirsalu
