A teraz słodki mój Maluszku,
Będzie bajeczka o Kopciuszku,
Macochę poznasz, jej córki złe
Lecz wszystko dobrze, skończy się.
Trzydniowy bal z rozkazu Króla,
wydano by dla Królewicza
wyszukać Żonę najwspanialszą
Z rozumu serca i oblicza.
Macocha córki swoje stroi,
A pasierbicę gna do kuchni,
Niech Kopciuch zbiera soczewicę,
rzuconą w popiół, który cuchnie.
Białe gołębie, które chętnie
przylecą zawsze, gdy ktoś w biedzie
pomogły w pracy Kopciuszkowi,
Niech także na zabawę idzie.
Macocha wściekła po raz drugi,
rzuciła w popiół soczewicę
Jeżeli zdąży ją wyzbierać
Będzie tańczyła z Królewiczem.
I znów gołębie przyleciały,
Pomogły wybrać ziarna z brudu,
I dziewczę w suknię przyodziały
Lecz to nie koniec ptasich cudów.
Cóż to za Panna wkrąg szeptano
W coraz to innej, pięknej sukni,
która gdy kończy się zabawa,
Ucieka, by się ukryć w kuchni.
Królewicz ją pokochał szczerze,
I pojąć pragnął ją za żonę,
Lecz mu umknęła, pogubiwszy
Śliczne buciki, wyzłocone.
Zaraz nakazał Pannom mierzyć
Te buty śliczne, szczerozłote
I wszystkie chętnie to robiły
Mając za Księcia wyjść ochotę.
Macocha córki swe zmuszała,
by sobie stopy przycinały
Lecz królewicza nie zmyliła
Bo sercem szukał stópek małych.
A któż to jest - zapytał wreszcie.
To brudne dziewczę przy kominie?
To Kopciuch - wrzeszczą siostry wściekłe.
Dziewucha, która z brudu słynie.
Chodź tu Dzieweczko - rzekł Królewicz.
I złoty but na nogę wkłada,
Toś Ty jest moją tancereczką
Ty będziesz ze mną krajem władać.
Macocha włosy rwie z rozpaczy,
Córeczki stopy bandażują.
A Ci, co wierzą w sprawiedliwość,
Pełni radości już świętują,
A morał z pięknej tej bajeczki,
w serduszku Twoim się rozgości.
Sprawiedliwości, Miłości - będziemy bronić od podłości.
