niewiele tak ludzie mówią
krzyczą nie masz nic
biedacy jak ślepcy
przecież jestem bogata
miłością dzieci i wnuków
nie mam
domu w księgach zapisanego
nie mam ziemi
niczego nie przekraczam
przytulam wszystko
aż po horyzont
patrzę
kocham dotykać
granic nieba
poezja moim azylem
miłością
łzy ociera kołysze sercem
nie pyta o przeszłość
tyle bogactwa
znalazłam przystań
od ludzi dobre słowo
dziękuje Panu Bogu
obdarował mnie
wyjątkowo
autor Ewa Hulak Radziej