<br />
Trudno było się zgodzić,<br />
W wódce bóle topił,<br />
Drugi miesiąc już płynął,<br />
On robaka kropił,<br />
Smętnie w kielich wpatrzony,<br />
Znowu ranek witał,<br />
Dnia pewnego kumoter,<br />
W bólu go przywitał,<br />
Żale, bóle wylewał,<br />
I przepijał wódką,<br />
Obrazami powieści,<br />
Oddawał się smutkom.<br />
<br />
Mój kumotrze, alem pogrzeb<br />
Agnieszce wyprawił,<br />
Jeszczem w życiu tak nie płakał,<br />
Takem się nie łzawił.<br />
I obrazy opowiada,<br />
Jak szedł chłopak z krzyżem,<br />
Organista piknie śpiewoł,<br />
Proboszcz dźwięczał spiżem.<br />
A za nimi śtyry konie,<br />
Zaś na nim leżała,<br />
Ma Agnieszka, w karabanie,<br />
I wieczyście spała.<br />
Potem ja żem smutnie kroczył,<br />
Okropnie szlochałem,<br />
Ciężar żalu we mnie droczył,<br />
Jak dziecko płakałem.<br />
<br />
Więc napijmy się kumotrze,<br />
Niech przeminą smutki,<br />
I przechylił spory kielich,<br />
Polskiej czystej wódki.<br />
<br />
Znów obrazy opowiada,<br />
Krzyż niósł organista,<br />
Zaś ksiądz proboszcz piknie śpiewoł.<br />
Jak pierwszy solista,<br />
Potem szedły śtyry konie,<br />
Agnieszka ciągnęła,<br />
Ja żem leżoł w karabanie,<br />
Śmierć wieczyście kryła.<br />
A za nimi szedł chłopaczek,<br />
Z okropnym płakaniem,<br />
Widać jakim biedny żaczek,<br />
Darzył go kochaniem.<br />
<br />
Więc napijmy się kumotrze,<br />
Niech przeminą smutki,<br />
I przechylił spory kielich,<br />
Polskiej czystej wódki.<br />
<br />
Pikny pogrzeb wyprawiłem,<br />
Proboszcz krzyż ponosił,<br />
Zaś śpiewały śtyry konie,<br />
Ich chór pieśnie głosił.<br />
Za nim szła Agnieszka smutna,<br />
Jam szedł z karabanem,<br />
Chłopca zmogła śmierć okrutna,<br />
Zawisła nad tronem.<br />
Za nim szedli organista,<br />
I strasznie płakali,<br />
Widać biedni, że przed śmiercią,<br />
Bardzo miłowali.<br />
<br />
Więc napijmy się kumotrze,<br />
Niech przeminą smutki,<br />
I przechylił spory kielich,<br />
Polskiej czystej wódki.<br />
<br />
Znów historię opowiada,<br />
Krzyż koniom zadała,<br />
Tuż za nimi szła Agnieszka,<br />
I piknie śpiewała.<br />
Potem jom szedł,<br />
Zaś chłopaczek ciągnął karobony,<br />
Na nim biedny organista,<br />
Leżoł rozłożony,<br />
Potem szedli księże proboszcz,<br />
Zanosił szlochaniem,<br />
Żegnał w żalu swą Agnieszkę,<br />
Smucąc się rozstaniem.<br />
<br />
Więc napijmy się kumotrze,<br />
Niech przeminą smutki,<br />
I przechylił spory kielich,<br />
Polskiej czystej wódki.<br />
<br />
Pogrzeb znowu opowiada,<br />
Krzyż Agnieszka dźwiga,<br />
On zaś pieśnią rozśpiewany,<br />
Żałośnie podryga,<br />
Organista smutnie kroczy,<br />
Księdza zaś zaprzęga,<br />
W karobonie śtery konie,<br />
Ksiądz proboszcz pociąga.<br />
<br />
Zaś za nimi szła Agnieszka,<br />
Okropnie płakała,<br />
Widać przto jak bidulka,<br />
Te szkapy kochała.<br />
<br />
Więc napijmy się kumotrze,<br />
Niech przeminą smutki,<br />
I przechylił spory kielich,<br />
Polskiej czystej wódki.<br />
<br />
Do dziś pewnie by tak smucił,<br />
Nad ludzkim padołem,<br />
W końcu jednak wódka zmogła,<br />
Zalegli pod stołem.<br />
<br />
Józef Bieniecki
