Tam, gdzie cienie splatają się w taniec,
Wędruje ona po bezkresnych przestrzeniach,
Bez litości, bez serca, bez końca.
Zobacz, jak jej oczy świecą jak gwiazdy,
Ale to nie gwiazdy, lecz odbicie wieczności,
W ich źrenicach tkwi nieuchronność,
I w każdym spojrzeniu kryje się upadek.
O, człowiecze, czy słyszysz ten krzyk?
To nie ptaki, nie wiatr, lecz dusze,
Wciąż wędrujące między światami,
Szukające spokoju, a znajdujące tylko pustkę.
Patrz, jak zimny wiatr przeszywa ich istnienie,
Jak mgła otacza ich ciała, zanurzone w ziemi,
I w ich dłoniach trzymają klucze do nieznanych bram,
Gdzie czas i przestrzeń zlewają się w jedno.
O, człowiecze, czy czujesz tę obecność?
To nie tylko mrok, lecz także cisza,
Która wypełnia przestrzeń między słowami,
I w niej tkwi tajemnica, którą nikt nie odkryje.
Zbliż się, a poczujesz na swojej skórze,
Jak zimno przeszywa twoje kości,
Bo śmierć jest blisko, zawsze obok,
Czekając na chwilę, by cię schwytać.
O, człowiecze, nie uciekaj przed nią,
Bo ona jest częścią tego samego tańca,
W którym uczestniczymy wszyscy,
I choć groza ją otacza, to i piękno.
Tak więc przyjmij ją, jak przyjmujemy sen,
I niech twoje myśli płyną w ciemności,
Bo śmierć jest tylko kolejnym rozdziałem,
W historii, którą piszemy każdego dnia.
Niech strach i mrok przemienią się w akceptację,
A krzyk autora stanie się szeptem,
Bo w końcu, o człowiecze, jesteśmy tylko gośćmi,
W tym niekończącym się tańcu życia i śmierci.
