Chłodny powiew tajemnicy życia
Mienią się grobowe tablice od tych ludzi
Co pozostawili smutek i żal
Stoisz przy tym ojcu matce osłupiały
Zamyślone twarze i nieobecne dusze
W myślach bijesz się ze sobą
Bezsilność i bezradność uderza w myśli
Pragniesz tak niewiele
Lecz o ile sam oddalasz się swoim życiem
Dajesz więcej tego niż mógłbyś dać innego
Jak pięknie wygląda grób obsypany kwiatami
Pięknymi ozdobami
Wpośród płonących świec
A wszystko wieńczy cegła z marmuru
Kosztowne peany zlewające się barwy
To przecież zwyczaj i tradycja
Spójrz ile znaczą te kwiaty gdy po śmierci
Woła Cię Bóg donośnym głosem
Walczysz o miejsce ku niebios bram
Gdzieś błąka się ta dusza
Matki ojca brata
Co tak naprawdę się z nimi stało
Znowu stawiasz kwiaty coraz piękniejsze
Wykwintne ozłacane zamiarem
Coraz ładniej wygląda ta lampka na jesiennym grobie
Lecz na ile zda się płatek więdnący po w czasie
Sypiące się gałęzie puste łodygi wygasłe świece
Pęknięte lampy ziemia szara na grobie
O północy gdy zawieje wiatr
I wszystko wokół przestanie świecić
Zapytaj się w sumieniu i zakątku serca swego
Czym żyjesz teraz a czym żyła matka Twoja
Daj jej więcej kwiatów bo tak je kochała
Zapal kolejną świeczkę bo tak trzeba
Nie pomodlisz się za cierpiące dusze
To tak jakbyś Nic nie dał
Poza brudem który pozostanie na grobie
K.Ch. Tomik "Pożegnanie i pamięć" 2010
