A Bóg świat tworzył, wiedział komu robił,<br />
I rajską szatą ziemię przyozdobił.<br />
Jest li Ołtarzem, na której ofiara,<br />
Czasem historii składana jest w darach.<br />
Krwią przesiąknięta, za wolność i wiarę,<br />
Niesie przez wieki brzemienną ofiarę,<br />
Tu na tej Ziemi, ze krwi tworzy cuda.<br />
I tu nadziei i czasów obłuda.<br />
<br />
Tu Ziemia Świętych, na męczeńskim stosie,<br />
Już przesądzili o Jej przyszłym losie.<br />
Gdy koniec świata, zgłoszą Aniołowie,<br />
"Pójdźcie, że do mnie", sam Pan Bóg podpowie,<br />
Armia za armią, pójdzie Drogą Mleczną,<br />
By honorową pełnić wartę, wieczną,<br />
Przy Tronie Boga, u boku Maryi,<br />
Której swą wierność w przysięgach złożyli.<br />
<br />
Kocham cię Ziemio, która wykarmiłaś,<br />
W mym sercu cuda piękna poczyniłaś.<br />
Za mych Rodziców, którzy tutaj wzrośli,<br />
I chrześcijańską wiarę mi przenieśli,<br />
Żem wychowany w takiej właśnie wierze,<br />
Gotów jej bronić, jak wieczni rycerze.<br />
Za Lud, z nim wzrosłem, chociaż wiele przeżył,<br />
Swej świętej wierze się nie sprzeniewierzył.<br />
Za jego męstwo, honor, przywiązanie,<br />
Nad życie Matki Ziemi, miłowanie.<br />
Za chwałę wieczną, która na sztandarach,<br />
Wyhaftowano, Bóg, Ojczyzna, Wiara,<br />
Gdzie Honor bywa nad życie stawiany.<br />
I w świętej wierze nie jest zakłamany.<br />
<br />
Ziemia rodzinna, gdzie w rodzie pospołu,<br />
Miód, mleko spływa dla dobra ogółu.<br />
Tyś w duszy Ludu. Idąc w obce kraje,<br />
Klęka, całuje, ze łzami przystaje,<br />
Biorąc garść ziemi, na sercu unosi,<br />
By mu do złożyli, swych przed śmiercią prosi.<br />
<br />
<br />
Tu umajone całym rokiem pola,<br />
I tak jak nigdzie, chlebem pachnie rola,<br />
Krwią użyźniona i potem skropiona,<br />
Która kochana bardziej niż li Ona ?<br />
<br />
Ty żeś jedyna i jak Matka Święta,<br />
To Ty wykarmiasz przepiękne dziewczęta,<br />
Jak Matka Boska, w ostatniej godzinie,<br />
Idą za Krzyżem, Ojca, męża, synem,<br />
Niosą go w sercu. Jak Twoje rozdarte,<br />
Ale w wolności skrzydeł rozpostarte,<br />
Orła Białego. One nam rodzą bohaterów <br />
cichych,<br />
Na Boga Chwałę, Ojczyzny- Nie michy.<br />
<br />
Pól szachownice i kwiaty na łące,<br />
Serc kochane, setki i tysiące.<br />
Wyssały z piersi Matek, to w ich słowach,<br />
Miłość tą w sercu po starość zachował.<br />
Poniósł w tułaczce, w obozach na stosie.<br />
Niech żyje Polska, niósł w ostatnim głosie.<br />
<br />
A Polska żyła, chociaż zniewolona,<br />
W sercach Polaków była, jest. Nie skona.<br />
Póki ta ziemia karmi polskie dzieci,<br />
A dla niej słońce, tam, na niebie świeci,<br />
Dopóty Ona, jako Matka czczona,<br />
Ducha nie odda, nie na pewno Ona.<br />
<br />
Miłość najwyższa. Kto z wrogów zrozumie ?<br />
Który kraść ino, a nie dawać umie.<br />
Ten który piętna zaborcy nie nosi,<br />
A walczyć musi, o litość nie prosi.<br />
Ten, który z takiej nie z innej zrodzony,<br />
Której skradziono królewskie korony.<br />
Wolność, niewola, Matkę nie odmienia,<br />
Pełna miłości, w nadziei promieniach,<br />
Na co stać będzie, obdarzyła dzieci,<br />
Czy anioł śmierci, czy wolności leci.<br />
<br />
W polskich pejzażach Stwórca wymalował,<br />
Na świecie piękno, w Nią właśnie wrysował.<br />
Od gór wysokich, poprzez lasy, gaje,<br />
Rzeki, strumyki, potoki, ruczaje,<br />
Po morze wielkie i polskie wybrzeże,<br />
Po kurne chaty, dwory i świątyni wieże.<br />
Zamków, pałaców we chwale świetności,<br />
I rozrzutności, w polskiej gościnności.<br />
Kultury polskiej, tradycji, zwyczajów,<br />
Patriotyzmu, historii, obyczajów.<br />
<br />
Ziemio ojczysta, tyś kaplicą świata,<br />
Modlitwa z której orłami skrzydlata.<br />
Z Jasnogórskiego rozpływa się wzgórza,<br />
W obronie wiary stawiając przedmurza.<br />
To tutaj człowiek złonczon z krajobrazem,<br />
Boga doświadcza, bo Jego Ołtarzem,<br />
Hołd mu oddając, w każdej pędzi ziemi,<br />
Duszą i sercem, członkami wszystkimi.<br />
<br />
Ta ojcowizna z dziada i pradziada,<br />
Wielkie historie dworów opowiada.<br />
Wierni swej ziemi, tu za nią ginęli,<br />
Lub na obczyźnie latami tęsknili.<br />
Bogu dziękując, że są Polakami.<br />
Walcząc za wiarę, wyproszą ustami.<br />
<br />
Wieki mijają i czas swoje robi,<br />
I chociaż modą na swój sposób zdobi,<br />
Chociaż świat bywa czasem byle jaki,<br />
Serca gorące i te święte znaki,<br />
W hołdzie zostały przyszłym pokoleniom,<br />
Mody i wojny niczego nie zmienią.<br />
Dopóki Boga z serca nam nie wydrą,<br />
I nie zastąpią wydumaną hydrą.<br />
Niech Ziemię Świętą wzmocni Święta Wiara,<br />
Bo ona łączy, jednoczy, ocala.<br />
Jak wieki mówią, Bóg nigdy nie zdradzi,<br />
Na tronie świata jedynie posadzi.<br />
<br />
Józef Bieniecki
