By w pięknym stworzonym dziele,<br />
Rzecz wybrał jedną,co się spodoba,<br />
Tą jedną ,chociaż ich wiele.<br />
<br />
Szukał na polach ,szukał w ogrodach,<br />
W lesie i górskiej krainie,<br />
Przeszukał miasta,w wiejskich zagrodach,<br />
W największej znalazł gęstwinie.<br />
Niespotykanej dotąd urody,<br />
Kwiat zaniósł Bogu -jedyny.<br />
Bóg uznał piękno,kwiatu, przyrody,<br />
Rzekł:-najpiękniejsze są czyny.<br />
<br />
Ze smutkiem Anioł podąża na dół,<br />
By uznać świata i ludzi,<br />
Przejrzał dokładnie ten ludzki padół,<br />
I widział jak lud się trudzi.<br />
Trafił na pola skończonej bitwy,<br />
Gdzie wielu poległo w boju.<br />
Chociaż skończona,walka ,gonitwy,<br />
Wciąż wielu konało w znoju.<br />
<br />
Ujął krwi krople,złożył przed Tronem,<br />
I długo dumał Bóg w ciszy,<br />
Ważne -gdy bierzesz kraj swój w obronę,<br />
Me Serce ból ludzi słyszy.<br />
Choć piękna ,wielka ofiara z życia,<br />
Są inne też piękne dary.<br />
Trzeci raz zeszedł,by w serc ukryciach,<br />
Odszukać piękne ofiary.<br />
<br />
Przy drodze polnej,opodal wioski,<br />
Pod Krzyżem zanosił płaczem,<br />
Skruszony człowiek,słał grzechu troski,<br />
Zanosił szlochem biedaczym.<br />
<br />
Ujął łez krople,złożył przed Panem,<br />
Widząc Bóg wielce się wzruszył,<br />
Bo chociaż Boskie, Królewskie Serce,<br />
Żal ludzki Boga poruszył.<br />
<br />
Z zwieszoną głową, długo Bóg dumał,<br />
I w końcu do niego rzecze,<br />
Cóż piękniejszego jest na Mym świecie,<br />
Niż skrucha i łzy człowiecze?<br />
<br />
On wierny Bogu,do Nieba wznosi,<br />
W pokorze wierny poddany,<br />
O przebaczenie i litość prosi,<br />
Miłości Mojej oddany.<br />
<br />
I Anioł długo zdumiony patrzył,<br />
Gdy z Boskiej spływały Twarzy,<br />
Boskie żal ludzki łezki wytoczył,<br />
Losem wzruszony nędzarzy.<br />
<br />
Józef Bieniecki
