Atłasu błękit, w przepastnej głębinie,<br />
Rozdrgany wiater, kłuje złotem słońca,<br />
Rozpalanego południem gorąca.<br />
<br />
Nim słonko siądzie na nieba zenicie,<br />
Świeży aksamit na skłonie, w błękicie,<br />
Podobny trawie zielonej na łące,<br />
Którego jeszcze nie spaliło słońce.<br />
Świeży soczysty, jakby kapał z góry,<br />
Płynie ku ziemi, na przemian przez chmury.<br />
<br />
Ziemia w przestrzeni, choinkowa bańka,<br />
Słonko na niebie, z uśmiechem rumianka,<br />
Płatki chmur białe oplatają wieńcem,<br />
Złotem palące, bezkresu rumieńcem.<br />
<br />
Chmurki Anioły w horyzont usiądą,<br />
I tam posłanie słoneczku uprządą,<br />
Złotymi włosy złoży na pościeli,<br />
A kołysanki zanucą Anieli.<br />
<br />
Zieleń otula równiny, wzniesienia,<br />
Wstęgi potoków, jeziorem przemienia,<br />
Koronki kwiatów w szmaragdowych liściach,<br />
W kielichach, dzwonkach, kopułkach i kiściach.<br />
Kobierce tworzą akwarel wazony,<br />
Misterną bielą, z bławatków korony.<br />
<br />
Drzewa na piękno nie zostają głuche,<br />
Wonią kadzideł, widokiem i słuchem,<br />
Wznoszą ramiona w wiosennym podziwie,<br />
Wszelkie piękno pochłaniają chciwie.<br />
W oddechu kwiatów, jest westchnienie wiosny,<br />
Na brzegach stawów, śpiew ptaków radosny,<br />
Tchnienie świeżości od łąk, lasów płynie,<br />
W jutrzence ranka i nocy godzinie,<br />
Gdzie błogi nastrój wiosennej przyrody,<br />
W pomruku burzy, słonecznej pogody,<br />
Miłością kwitnie i w rozmyślań nutce,<br />
Smutnemu sercu jest lekiem w odtrutce.<br />
W spełnieniu marzeń podwiewa przesłanie,<br />
Tchnieniem odmładza na dalsze wzrastanie,<br />
Usypia przeszłość, przyszłości potęga,<br />
Kiedyś niemożna dziś możności sięga.<br />
W serce rozdarte znów nadzieja puka,<br />
Zło zapomina, w pięknie dobra szuka.<br />
W wszelką starość odmładza, szczęśliwie,<br />
Bo szczęście w pięknie mieszka urodziwie.<br />
Duchem młodości przenika i wróży,<br />
Starych, zdrożnych, zawraca z podróży,<br />
Wstępuje w serca, zła wykrusza stale,<br />
Wiersze miłosne wypisuje chwale.<br />
Nabożnym okiem gdzie myśli uciekła,<br />
Wodzi zdradzona, nie kochankom rzekła,<br />
Czasem wspomnieniem wraca, zawsze hojna,<br />
Dla piękna czuła, prawie bogobojna.<br />
Na nic tu dalsze opisy, wspomnienia,<br />
Wiosna powraca duszkami natchnienia,<br />
I skamieniałe serca nawet zmoże,<br />
Nocą przepastną i gdy wstają zorze.<br />
<br />
Księżyc rogaty i gwiazdy wszechświata,<br />
Noc każda pięknem, ubogaca, splata.<br />
Na alabastrowym atłasie nieba,<br />
Choć nocka ciemna, pięknem znów przyćmiewa.<br />
Gwiazd zapłakanych wsłuchujących w rzewne,<br />
Oświadczyn pieśnie, słowików wylewne,<br />
Modlą się pięknem, na kartach stworzenia,<br />
Bóg w wyobraźni człowieka przemienia.<br />
<br />
Józef Bieniecki
