fb

Czy na pewno chcesz usunąć swoje konto?

Usunąć użytkownika z listy znajomych?

Czy usunąć zaznaczone wiadomości z kosza?

Czy chcesz usunąć ten utwór?

informacje o użytkowniku

maxin411

Dołączył:2013-02-25 16:25:23

Miasto:Kielce

Wiek:32

zainteresowania

muzyka (pogrywam na gitarze), książki Mario Puzo,film,futbol

statystyki utworu

Średnia ocen: 2

Głosów: 2

Komentarzy: 1

statistics

inne teksty użytkownika

A A A

2

Paucis verbisutwór dnia

Autor:maxin411komentarz Kategoria:Inne Dodano:2013-02-25 04:53:43Czytano:561 razy
Głosów: 2
Prolog

“Gdy Cię nie widzę, nie wzdycham nie płaczę
Nie tracę zmysłów kiedy Cię zobaczę
Jednakże, gdy Cię długo nie oglądam
Czegoś mi brakuje, kogoś widzieć żądam”
Adam Mickiewicz
I

Własna wola czy uzależnienie
Rodzi co rusz nowe marzenie
Przyprawia me serce o żywsze bicie
Nadaje kolorytu, upiększa życie

II

Aksamitne rysy ciała subtelnego
Rozpalają żądze nawet u wybrednego
Jak ta lazurowa głębia morza
Chłodnego wieczoru zorza

III

Oczy finezyjne jak na Picassa obrazie
Nie sposób ich zawrzeć w jednym wyrazie
Ileż myśli można z nich czytać
Każdą, pojedynczą pragnę chwytać

IV

Usta czerwone jak krew tętniąca
Rozpalone od promieni słońca
Pomimo wszelkich chęci
Nie potrafię wytrącić ich z pamięci

V

Uśmiech łagodzi wszelkie obyczaje
Nigdy się od niego nie odzwyczaję
Jest dla mnie amokiem
Każdego spotkania urokiem

VI

Magiczne chwile zapamiętam na wieki
Będę je widział gdy zamknę powieki
Gdy noc mnie zabierze ze sobą
Obiecuję, będę zawsze z Tobą

VII

Tej muzyki nikt nie zagłuszy
Tego źródła nikt nie wysuszy
Tego piękna nikt nie ukradnie
Tej miłości każdy pragnie

Epilog

“Gdy sam na sam z tobą siedzę
Nie mam czasu o nic pytać
Patrzę w oczy, ustek śledzę
Chciałbym wszystkie myśli czytać
Wprzód, nim w oczętach zaświecą
Chciałbym wszystkie słówka chwytać
Wprzód, nim od ustek odlecą”
Adam Mickiewicz
Grono GG sledzik wykop Facebook
znaczek info

Aby dodać komentarz musisz się zalogować.


kaja-maja c

(19:51:29, 25.02.2013)

Luba! ja wzdycham, pamięć niebieskiej pieszczoty/Trują mi okropneg/rozmyślania chwile./Ach! może serce twoje, co cierpiało tyle,
/Może, boję się wyrzec, pustoszą zgryzoty./Luba, i cożeś winna, że twych ocząt groty/Tak palące, że usta śmieją się tak mile?/Zbyt ufałaś mej cnocie, zbyt swej własnej sile-A Mickiewicz w:)

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies.

Bez tych plików serwis nie będzie działał poprawnie. W każdej chwili, w programie służącym do obsługi internetu, można zmienić ustawienia dotyczące cookies. Korzystanie z naszego serwisu bez zmiany ustawień oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Więcej informacji w Polityce prywatności.

Zapoznałem się z informacją