Autor: Edi Zabrzeski
Wyrazy plączą się w głowie
Literki płaczą rozmazując się wzajemnie
Ułożony tekst rozmywa zapisany,
Ciągle przywołuję tylko twój głos znany,
Wciąż miesza mi się przeszłość
Z dniem teraźniejszym
Co wzmaga moją wściekłość, mieszam go więc
Z bitą śmietaną by uczynić go słodszym,
Jaśniejszym, bliższym i mocniejszym,
Choć wiem że będzie jak zawsze daleko.
Dziś nastał czas kiedy słowo „ kocham”
Traci znaczenie i prawdziwą wartość,
Słowo którego nigdy nie odczujemy
Tak jak kiedyś – naprawdę i naturalnie.
Przecież słowa są myślą co w głowie powstaje,
Coś przekazuje i coś sobą nam daje.
Szufladkę mego umysłu otworzyłem
To oddech minionych moich lat
Będąc z tobą zawsze uśmiechał się do mnie świat
Czułem twą nagość i szczerość którą odkryłem,
Twoja konwersacja na wyróżnienie zasługuje
Pozwala mi czuć nawet zapach słów
To piękna woń, której mi tak brakuje
Nie pozwala bez ciebie napisać ostatnich wersów
Litery uciekają gdzieś w dal z ciała dreszczem
Jak spóźnione autobusy zapłakane deszczem
Oddalają się i na nikogo nie czekając
Znikają z naszych myśli i serc.
Dziś wiem że marzenie jest jak potok z gór
Który zawsze wśród skał spada w dół,
Zobaczyć skąd rozpoczyna swój bieg
Muszę pokonać trudny ten wody ciek.
