było jeziorko żalu skrytego.
A wśród na dnie jasnych kamieni,
szukano zawsze tylko jednego.
Oko z diamentu co świeci gwiazdami,
schowane w tym źródle przed oczyma.
Szukano go dłońmi, rozumem, stopami.
Przy małej nimfie się historia zaczyna.
Znalazła się bowiem nimfa przy źródełku,
łzy lała żewnie nad swoją innością.
Jeziorko litościwe kipiało wśród zgiełku
strumieni, chcących natchnąć nimfę radością.
Nie działały kwiaty , czy słońca promienie,
płakała tak nimfa obficie kryształami.
Płakały razem z nią na dnie kamienie,
i oko diamentowe wypełnione łzami.
Aż gdy łez zabrakło i ucichło kwilenie,
usiadł przy niej chrząszcz radośnie ciekawy.
Skrzydła miał lśniące jak na dnie kamienie,
a przyszedł by dać małej nimfie porady.
Powiedział ,że na dnie , gdzie lała swe strumienie,
leży pewne oko diamentem się skrzące.
I że bronią go zazdrośnie na tym dnie kamienie,
lecz jej go ustąpią za jej łzy gorące.
I nimfa podniosła swe oczy czerwone.
weszła do jeziorka od łez jej słonego.
Patrzyła na dno pochylając głowę,
by ujrzeć zarys oka diamentowego.
Ujrzała, chwyciła pod słońce podniosła,
i nadziwić się nie mogła kamienia gładkości.
Tak stała , dumna, wspaniała, wyniosła,
nie kryjąc już wcale swojej inności.
I zaśmiała się dźwięcznie bo w oku ujrzała,
siebie , swoje łzy , lecz i uśmiech otwarty.
Zobaczyła jak po łydki w tym źródełku stała,
i myślała że ten kamień cudów wszelkich warty.
Bo pokazał jej drogę do własnego wnętrza,
dał czego nie dały kwiaty , słońce, chrząszcz.
Zrozumiała, że to ona jest tu najpiękniejsza,
i pobiegła wnet do domu , a na jej twarzy pąs.
A oko? Zostało ... porzucone po raz wtóry.
Bo tak to jest gdy człowiek wreszcie zrozumie,
że świat naokoło wcale nie jest taki bury.
Na co diament gdy swój własny w swoim sercu czujesz?
