co imają się znaków na końcu swej drogi,
podkową zbyt ciężką dla takiej pogoni
oddaję Ci ciało w ciężki zastaw progu
by już przestać pytać, jak się kraje pióro,
jak ponieść podkowę wysoko nad głową,
by się opowiedzieć pegazom,jak szczurom,
jak dni w próg wrastają, zgięte nowomową.
Dziś muszę ukroić, gdzieś, z kawałka siebie,
dla siebie samego kilka łat z pamięci ;
bososkrzydły pegaz – szczur, zastygły w niebie,
pod piórem przestrzeni nieustannie nęci.
Naprzeciw czekania i serce nie stanie.
Pegazom, jak szczurom, samotne konanie.
