że kraj ten opowie, co nas w nim urzekło,
że nadzieję, siłę znowu w nim zatlimy
i wkrótce zapomni, co to „polskie piekło”?
Odpowiedz mi, szczerze, czy dławi nas jeszcze
smutny etos wszystkich, nieudanych powstań,
te polskie, zetlałe już w historii dreszcze,
te, z wosku odlane : wyjechać czy zostać?
Odpowiedz mi, wreszcie, jak głęboko kochać
ten kawałek ziemi, gdzie wciąż wiara żyje,
by nad lego losem bez przerwy nie szlochać
gdy Wielkorus, Prusak wyciągają szyję?
Odpowiedz dlaczego obcy chcą nas uczyć?
Wszak jak trzymać szablę wszyscy dobrze wiemy,
nauczeni flagi po ziemi nie włóczyć.
Wzlecą orły białe – puki my żyjemy!
