ujrzysz tylko zarys
nogi zbite na krzyż
gwoździem który leży
gdzieś pośrodku zmysłów
pamiętnika w ciemnej okładce
nie chcę pamiętać
stwarzania mnie z dnia na dzień
w obcym ci języku tłumaczyć
braku zaproszenia
do uwalniania motyli z klasera
rozkosznie przyjmującego szpilę
gdy serce bije wciąż tym samym lękiem
w rozpoznawaniu tamtego dotyku
nie padło słowo padła łza
i już nie wiem pierwsza czy ostatnia
pod zdrewniałe stopy
bezbronne
już mnie nie rozbierzesz
na zmysłową stronę
rozpiętym rozporkiem
i nie ubierzesz
w nagi księżyc na wzgórzu
roztrzaskany o rzeczywistość
teraz tylko zegar i ja
dzielimy się czekaniem
na zgarbiony płaszcz
