że prawie pierworodny
cień zapałki
błądząc po płomyku
po drodze do nocy ucieka po dzień
jak nauczyciel przez uchylone okno
krzyczy samotność cieniowaniem szarości
fotoplastykon z tego co pozostało
niedotykalnie daleko od domu
elizjum a reszta walczy o przetrwanie
chaos i znowu zapadła cisza
więcej ona mówi niż wszystkie wrzaski
daj mi jedna głupią chwilę
a pozbieram nasze ciała w jedno serce
