Wyjdź, zamknij drzwi.
Teraz wyjdź.
Nim zacznę biadolić ,
I wątpić w to co teraz robię.
Wyjdź!
Nie zmienię decyzji, za dużo spotkało Nas hipokryzji.
Nie chcę znów nabrać się na słowa które śmierdzą kłamstwem już na kilometr, nie zostaniemy rodziną roku , czyżbyś był w szoku?
Ja jestem tą samą którą, poznałeś tylko przez prawdę kierowana.
Wyjdź.
Nie zostaniesz do rana.
Oszukujesz sam siebie mówiąc ,że Ci przykro tak naprawdę to nie złagodzisz już niczego.
Skończyła się sielanka.
A może jej nigdy nie było?
Żyliśmy ze sobą to fakt.
Ale ile razy można udawać szczęście?
Kiedy co kilka dni wbijasz znowu szpile?
Dla Ciebie nie żyje.
A teraz idź.
Zniknij stąd.
Dłużej nie zniosę Twojego poniżania , w policzek uderzenia.
Mojego wiecznego użalania się nad sobą, ukrywania łez podczas bezsennej nocy.
Pocieszania się myślą , będzie lepiej.
I na pokaz uśmiechnięte twarze , ręce wplecione w siebie wzajemnie.
To wszystko było daremnie.
Tym razem Ci nie pokaże , jak cierpię kiedy chwycisz za klamkę mijając próg.
Zniknie mój wróg i cuchnący smród szczęścia na pokaz.
