<br />
We własnych oczach nie zawiera się już nic, co mogłoby cofnąć czas. Starły mnie moje własne wynaturzenia i przeżyty ból. Pomimo to posiadam siłę, coś , czego nikt inny nie potrafi zrozumieć, patrząc na moje wciąż chłopięce ciało. Rozszczepiłem się na mnóstwo postaci, wokół pytają mnie: Który ty jesteś prawdziwy? <br />
Gdzie mój początek? Nieraz przymykam powieki , i widzę grań , strumień i rośliny gdzieś w Karpatach. Mleczne owce pasą się w cieniu drzew, spokojne i ufne. Płoną ogniska .<br />
Przy jednym z nich starzec opiera się na sękatym kiju i grzeje dłonie. Swoją duszą wrósł w tę grań, jest ona dla niego jedynym sensem , krwią czuje i słyszy jak dojrzewają na niej owoce, pomarszczonymi dłońmi dotyka skały i mówi do niej. Gdy wschód zakwita purpurą starzec<br />
kłania się słońcu. Wie, że jego przeznaczeniem jest być w górze, na kamieniach, z których nigdy nie może zejść bo wtedy będzie brakować mu powietrza, a jego serce pęknie podobne rozgniecionej malinie.<br />
Ja jestem jego synem. Tak chciałbym zejść już z tego ołtarza, który wciąż wymaga , i daje więcej bólu niż rozkoszy. Jestem zmęczony, spójrzcie na mnie. Bardzo was wszystkich kocham. Obłędnie pragnę waszego szczęścia. Mam otwarte dłonie, jest ktoś, kto mówi do mnie, abym nie przestawał strzec ołtarza Sztuki.<br />
Doglądam tego ognia, choć nieraz parzy ręce i wysysa wnętrzności, lub uderza tępym twardym bólem, którego nie da się zagłuszyć.<br />
Ale na dnie tego wszystkiego jest radość, widzę etruskie tancerki, które ubrane w złote szaty grają na podwójnych fletach, , a moją głowę zdobią wieńcami kwiatów. Ich upojne ciała kołyszą się w takt. Wokół unosi się zapach mirry i aloesu a wszyscy z uśmiechem zapraszają mnie do tańca. Kastaniety wybijają gęsty rytm, w moim rogu pojawia się słodkie wino, a na stołach owoce, których nigdy wcześniej nie smakowałem. To jest moja Valhalla, prawdziwa nagroda wojownika .Wierzę w nią. I nieważne jest to, że moje ciało zestarzeje się i umrze , bo tam jest wieczna młodość i miłość, niedostępna tutaj. Ja już ją widzę. Teraz . <br />
Tutaj. Stwarzam i jestem stwarzany , zadaję ból i jestem raniony, kocham i jestem kochany.<br />
Nic nie ma znaczenia. Jedyny prawdziwy świat istnieje w moim sercu i moim piórze, w miejscach, którym nadałem nowe życie i znaczenie.<br />
Zapalam świecę przed ikoną, którą jest moje nowe trwanie. O Święta Przeczysta utul mnie tak jak swego syna. Uśmiechaj się do mnie. Bądź.<br />
O moje słodkie oczy. Widziałyście wszystko, a tyle jeszcze przed wami!<br />
Tancerki wirują przed oczyma, czuję już zapach ich smagłych ciał...<br />
<br />
Trzeba mi uciec , wprawić się w ruch niczym bilardową kulę. Chcę się poczuć małym, nic nie znaczącym elementem tej układanki. Chcę dryfować jak listek niesiony nurtem rzeki.<br />
Chcę zamknąć oczy i płynąć...płynąć...płynąć...<br />
