spienione grzywy naszych koni płoną w wietrze<br />
nędznicy tak o nas szeroko mawiają<br />
jak w popielcu zdzerwiały nasz miecz chrobocze<br />
tak i jęki zabitych<br />
a święty pokój zmarłych sumienie nasze wlecze<br />
<br />
stoimy jak rycerze z dumą w piersiach wbitą<br />
i choć w nas tyle wdzięku<br />
tak i smutny strażnik u naszego lica stróżuje<br />
a godziny błagań jęków i padliny<br />
podwieszają nosy prorokują - wymodlimy i pomścimy<br />
<br />
osuszone doliny łez i wylewna żałość naszych żon<br />
wypełni strudzone nasze dni<br />
a kwiaty rosną wciąż czerwieńsze<br />
od setek lat nad strażą snów dziecięcych<br />
a mgłą spowitych<br />
stoimy my choć bladość i drżenie mocy nie wróży<br />
sczerniałe wargi i mętny wzrok<br />
wśród imion hańbą okrytych<br />
<br />
stoimy jak rycerze co w piersiach pustkę mają<br />
obca nam litość obcy też krzyków stos<br />
do boju co rano zlęknione ruszają szyki<br />
pcha je rycerski stumaniony los.<br />
