poniżej której oparta na drewnianych krokwiach leżała solidna szeroka na dwadzieścia kilka centymetrów deska i długa na jakieś dwa metry. Piotr cały czas śpiewając wszedł na nią odpiął długi metalowy haczyk i podniósł ją do góry teraz łapiąc za jej niżej osadzoną część podniósł się mocno na rękach z wysiłkiem gramoląc się na wierzch klapy. Odwrócił się w prawo patrzył na czubek dachu który teraz zdawał się być początkiem nieznanej mu przestrzeni.
Był tu wiele razy ale nigdy wcześniej nie widział przejścia łączącego oba światy, złapał rękami za rozlewający się w nieodgadnionej przestrzeni, metalowy wierzchołek czterospadowego dachu, podparł się i bez trudu uniósł a gdy szukał oparcia dla prawej nogi powierzchnia była płaska. Czuł że może obiema nogami na niej stanąć i tak też zrobił, usłyszał furkotanie nad sobą a gdy spojrzał zobaczył kilka przelatujących ptaków, ogromnych, jedne przypominały gołębie, zaś drugie podobne były do jastrzębi każdy z nich od Piotra był znacznie większy, leciały nisko i czuł łagodne powiewy powietrza spod ich skrzydeł.
Gdy znikły za horyzontem zaczął nucić w myślach piosenkę która przeniosła go tutaj
Alanei
Czasem wzgórza się jawią o świcie,
stary jesion pośród miękkich traw,
mgły białawe i szarosrebrzyste,
dom drewniany i łagodny wiatr.
Ref. Alanei, Alanei
niechaj zbudzi cię Indiańska pieśń,
Alanei, Alanei
pocałunek i wiosenny deszcz.
Ref. Bis Alanei, Alanei
niechaj zbudzi cię Indiańska pieśń,
Alanei, Alanei
pocałunek i wiosenny deszcz.
Udeptana zakręca ścieżynka,
pod próg wiedzie, kto otworzy drzwi
to dostrzeże dziewczę przepiękne
w szmaragdowej pościeli gdy śpi.
Ref. Alanei, Alanei
niechaj zbudzi cię Indiańska pieśń,
Alanei, Alanei
pocałunek i wiosenny deszcz.
Ref. Bis Alanei, Alanei
niechaj zbudzi cię Indiańska pieśń,
Alanei, Alanei
pocałunek i wiosenny deszcz.
Zbudzić można ją ciepłym oddechem,
zbudzić można ją pieszczotą rąk,
wtedy wstanie z uroczym uśmiechem
i wyciągnie powabną swą dłoń.
Ref. Alanei, Alanei
niechaj zbudzi cię Indiańska pieśń,
Alanei, Alanei
pocałunek i wiosenny deszcz.
Ref. Bis Alanei, Alanei
niechaj zbudzi cię Indiańska pieśń,
Alanei, Alanei
pocałunek i wiosenny deszcz.
Przed sobą ujrzał trawiaste drogi po których przejeżdżały pojazdy przypominające samochody, ze zdziwieniem zauważył że jest kilka miejsc w których one znikają, za każdym razem u skraju którejś z dróg. Postanowił podejść bliżej aby wyraźnie zobaczyć fascynujące go zjawisko i tak też zrobił. Wyraźnie na wyciągnięcie ręki widział jak pojazdy w ułamku sekundy jeśli można przyłożyć taką miarę, znikały. Kilka razy nabierał zamiaru dotknięcia takiego pojazdu ale za każdym razem w ostatniej chwili rezygnował i sam nie wiedział czy bardziej obawiał się dematerializacji, czy też wrodzona kultura podpowiadała mu że nie byłoby to zachowanie które wypadałoby gościowi w dodatku dopiero co i pierwszy raz przybyłemu. Odwrócił się w prawo, stał teraz w tym samym kierunku w którym przemieszczały się pojazdy, nad sobą zaobserwował coś bardzo podobnego z tym że te wyglądem przypominały dwa obudowane rowery obok siebie, inne z pojazdów powietrznych miały siedzenia w kształcie dwóch prawie ze sobą połączonych półksiężyców na środku zaś parasolkę. Piotr zauważył że te lecące nisko podobnie jak osobliwe samochody dematerializują się, lecz te które lecą na wysokości większej niż ziemskie dziesięć metrów nie znikają w żadnym z miejsc a majestatycznie przelatują dalej. Zapragnął naraz biec i dopiero teraz uzmysłowił sobie że w pojazdach i tych trawiastodrożnych jak je nazywał i tych powietrznych widział mniej lub bardziej wyraźnie postacie mieszkańców Erny do złudzenia podobnych do ludzi. Biegł lasem u którego prawego skraju połyskiwało jezioro przy którym leżeli jakby odpoczywali Ernanie. Piotr zwolnił trochę Ernańskie kobiety, choć te które akurat mijał bardziej przypominały dziewczyny miały na sobie jedynie białe tuniki które z niejednakową szybkością zmieniały barwę z mlecznobiałej na rozpraszającej się mgły. Piotr przystanął patrząc na nagie i prawie nagie Ernanki. Później tuniki zdawały się gęstnieć aż stały się całkiem nieprzejrzyste, jednakże tylko na chwilę, by ponownie gubić swoją konsystencję aż do jej wytracenia. Piotr w owej chwili nie zdawał sobie sprawy że bezceremonialnie żeby nie powiedzieć bezwstydnie przygląda się pięknym mieszkankom Erny czekając by ponownie ujrzeć je nagie. One zdawały się być niespeszone jego wzrokiem, zdawało mu się nawet że jedna z trzech dziewcząt o jasnej niemalże porcelanowej cerze i prawie że takich samych włosach uśmiechnęła się do niego, nie był tego pewien gdyż był to akurat ten moment kiedy jej tunika była w prawie pełnym rozproszeniu. Nagle zdał sobie sprawę ze swojego bezwstydnego zachowania pomyślał zatem że osoby będące w pobliżu mogą mieć do niego o to pretensje, albo same dziewczęta, jednak nic takiego nie nastąpiło.
